14/10/12

SUCELLOS: Deus LAROUCO (Sucellus.Sucelo). O Barroso...De cuando tres amigos se juntaron con el anfitrión Lourenço Fontes [Desmadeixando noso mundo enzaramallado] 1ª Parte





Reflejos de unos días tras las sombras del pasado
Tras las puertas de un misterio, flanqueados por 
pétreas fitas lanceadas.

 Reigada, Eduardo Castro y yo adelantábamos la visita con nuestro amigo "el padre" Antonio Lourenço Fontes que ofreciéndonos su tiempo dedicamos horas a la búsqueda y el hallazgo de nuestros orígenes naturales. 
Perdidos por entre castaños, sierras y laderas desglosamos églogas en rocas llenas de "coviñas" para imaginar constelaciones más allá de Laza. Por la tarde, ya con Eduardo Castro Santamarina, fuimos de lagar en lagar buscando el buen vino prerromano que por esas tierras de quintas y pazos dejaron nuestros ancestros. Perdidos entre malezas, los perpiaños labrados, a ras de suelo mostraban todo su esplendor útil. Hombres y mujeres que vendimiaban con devoción sus bacelos de placer y comercio. Excedente necesario que competía con embriagados intermediarios sacerdotales entre frutos de la tierra y los dioses monteses.
Un joven biólogo, un dicharachero arqueólogo y un etnólogo recio
En la mesa unos solomillos y buen vino de la comarca, mientras Reigada entrevistaba a "o pai" António Fontes , yo filmaba la escena en la que ambos sumergidos entre palabras roían anécdotas y leyendas.
Una hora de testimonio con nuestro sociabilísimo etnólogo nos introdujo en una tarde de sorpresas y ritos. 
Dos altares de sacrificios, o peñas escritas, petroglifos y un dólmen fúnebre que oculto por la ladera fue durante muchos años refugio de pastores, contrabandistas y bandidos.
Descendimos a las pozas del río y entre gigantescas marmitas nos introdujimos por donde, en el invierno, desciende brava el agua y se lleva, con su rugido, la vida. Borbotones mansos ahora, monstruoso horror, después, con las lluvias. Unos gritos para conocer el eco de la zona se despidieron sobre una roca que a modo de popa encara hacia el este el arranque de posteriores religiones.
El día dio paso a otro, la mañana a la tarde y ya cayendo la noche, nos refugiamos en su biblioteca granítica leyendo libros petrolíticos y poesía lusogalaica. 
Chatos  de bendito vino de Oporto que con delicia suprema, sonrisas y amistosas palabras brindábamos por una larga plática hasta que agotamos las últimas luces "perdizeras".
El tiempo de regreso lo empleamos en unas nocturnas con la cámara de Moncho, donde un incendio borraba de un plumazo las estrellas celestes tras una nube de ignorancia gris.
Atacando el agua al fuego asomaba el resultante vapor
envolviendo las llamas que competían, acostado el sol, con 
el lunar fulgor.

Moncho Reigada, Edardo Castro e eu adiantabamos a vesita co noso amigo, o pai, António Lourenço Fontes que ofrecéndonos o seu tempo adicamos horas á procura e o achado das nosas orixes naturais.
Perdidos por entre castiñeiras, serras e ladeiras desglosamos églogas en rochas cheas de coviñas pra imaxiñar constelacións máis aló de Laza. Pola tarde, xa con Edardo Castro Santamarina, fomos de llagar en llagar atopando o bo viño prerrumano que por isas terras de quintas e pazos deixaron os nosos devanceiros. Agochados nas touzas inzadas, os perpiaños laborados, a niveis do chan mostraban tudo o seu esplendor útil. Homes e mulleres que vendimaban con fervor os seus bacelos de pracer e comerzo. Excedente necesario que competía con embebidos intermediarios sacerdotais entre froitos da terra e os deuses monteiros.
Na mesa uns solombos e bo viño da pazal bisbarra, mentres Reigada entrevistaba a "ou pai" António Fontes, eu filmaba a escena na que ámbolos mergullados entre parolas rillaban contos e lendas. Unha hora de testemuño co noso sociabel etnólogo introduciunos nunha tarde de sorpresas e ritos.
Duas aras de sacrifizos, ou penas riscadas ou insculpidas, petróglifos, e unha anta fúnebre que agochada pola ladeira foi durante moitos anos refuxio de pastores, estraperlistas e bandoleiros.
Descendemos ás pozas do río e entre xigantescas olas introducímonos por onde, no inverno, baixa brava a auga e leva, co seu ruxido, a vida. Borbotós mansos agora, monstroso horror, despois, cas choivas. Uns berros pra coñecer o eco da zona despedíronse sobre unha rocha que de xeitosa popa encaa cara ao leste o arrinque de posteriores relixións.
O día deu paso a outro, a mañá á tarde e xa caendo a noite, no lusco e fusco, refuxiámonos na súa biblioteca perpiaña lendo libros petrolíticos e poesía lusogalaica.
Chalanos de bendito viño de Porto que con ledicia suprema, sorrisos e amizosas parolas brindabamos por unha longa plática ata que esgotamos as derradeiras gabuzas "perdizeras".
O tempo de regreso empregámolo nunhas nocturnas coa saca das vistas de Moncho, onde un incendio borraba dunha plumada as estrelas celestes tras unha nube de iñoranza gris.[Beato Darzádegos]


Elevada diosa Laurana
durmiendo tumbada
con el respeto que tienen
temprano a poniente
desde donde se ven las aguas
cargadas con gotas de sediento
suelo que  no se amilana
del fértil enorme del que hablo
que con su maza
pretende golpear soterrado
para lanzar al aire su cana.

12/10/12

Cantarelo y Rouco


















                                                                                                                                                             
Reflejo de quien se paraba                   Reflexo de quen se paraba
eran Rouco y Cantarelo                       eran Rouco e Cantarelo
Reflejo de una sociedad entera           Reflexo dunha sociedade enteira
era la cantarela                                   era a cantarela
Reflejo recíproco era Rouco             Reflexo recíproco era Rouco
dicharachero                                     dicharachero
de un mundo entero                         dun mundo enteiro
Llovieran o se mojaran                    Chovesen ou se mollaran
en debates itinerantes,                    en debates itinerantes,
tanto Rouco como Cantarelo...      tanto Rouco como Cantarelo...

[Este plumilla única es propiedad, como muchas otras, de Róber Mediero]




Pink Floyd: The Grand Vizier ´s Garden Party

6/10/12

Silvia Olalde. [Exposición...NATURAREZAS VIVAS...]
















Hoy  voy a quebrantar la norma que tengo y lo hago con causa y propósito.
Hoy os presento a Silvia Olalde, dibujante,  pintora, compañera encantadora.
Hoy hablo de una persona buena, de sonrisa tierna de natural pincelada, de colores de madurez, de contraste y técnica.
Hoy me paro a ver su exposición que con invitación  alegre y amable compartimos.
Silvia refleja femineidad en sus violetas, rojizos lilas. Rebosa colorido de ultramar con sus mezclas florales más allá de cualquier concepto  típico. 
Unas tablas trabajadas en su totalidad, donde se funden marcos y lienzos, óleos y ceras; en los que vemos crecer plantas desde sus bordes que cautivan a espectadores que se acercan a la espera de aromas frutales en algunos detalles surrealistas, expresionistas o grisallas de tenues tonos que reverdecen a la luz de sus ojos.
Ayer me paré, entre comentarios, risas y alborotos a ver cada uno de sus cuadros mientras hablaba con su comisario, Ramón Margareto.
La obra  pues para los que la conocemos, Silvia Olalde, es siempre bella...d:D´

Hoxe vou a esgazar a regra que teño e fágoo con causa e propósito.
Hoxe apreséntovos a Silvia Olalde, debuxante, pintora, compañeira encantadora.
Hoxe falo dunha persoa boa, de sorriso tenro de natural pincelada, de cores de madurede, de contraste e técnica.
Hoxe párome a ver a súa exposición que con invitación llerga, festeira e amable compartimos.
Silvia reflexa feminidade nos seus violetas, avermellados lilas. Soborda colorido de ultramar coas súas mesturas florais máis aló de calquera concepto típico.
Unhas táboas traballadas na súa totalidade, onde fúndense marcos e lenzos, óleos e ceras.; nos que vemos crecer prantas dende os seus bordos que cativan a espectadores que se achegan á espera de cheiros froiteiros nalgúns detalles surrealistas, expresionistas ou grisallas de tenues tons que reverdecen á lus dos seus ollos.
Onte pareime, entre comentas, risos e alborozos a ver cada un dos seus cadros mentres falaba co seu comisionado, Moncho Margareto.
A obra pois pra os que a coñecemos, Silvia Olalde,  é sempre bela...d:D´
[En la galería Flora María.
3 al 30 de octubre de 2012
Metro Chueca]

5/10/12

Corga, la dracocolidro, como dicen los niños...

[29´7x21. El boceto a bolígrafo se rellena con color a lápiz]
Hablaba con los pájaros                                     Falaba cos paxaros
como quien charla con                                        coma quen falabarato cos 
semejantes                                                          semellantes             
sin importar los prejuicios                                   sen importar vos prexuizos
de los que de su especie.                                   dos da súa especie
Con lecciones guturales                                     Con leccións gorxeiras
que lo comunicaban con otros.                            que lle comunicaban cos outros

[69x23. Es la proporción en el boceto final de acuarela.
Papel Basic de 400gr]
[68x23. Para un tramo de 100x70]
     No siempre se hace lo que se espera *cuando uno dibuja lo hace desde ela libertad que se transmite desde la mente a las manos. Sólo son bocetos para uno de seis por dos, metros, me refiero. Cuando se decide algo se transmite el propio sentido y, cada uno, a estas alturas de las circunstancias, tiene su propio camino; independiente, seguro y basado en determinados conceptos, conocimientos.
   Estando tantas veces en el monte siempre te fijas en los lagartos que con su fiereza fingida soplan con sus fauces abiertas alertándote sus dientes de sierra de su silvestre aptitud. Las lagartijas veloces, a veces fugaces, ligeras se encaraman a las piedras, a las rocas. Toman el sol tan cerca que se dejan acariciar entre nuestros dedos. De aquí sale este boceto que iré transformando para un mural de colegio.

[Guturales sonidos de comunicación visual
que conciertan simbiosis determinadas
 para  los mancados.
Trino de aprobación comprensiva
más que de entendimiento
nace del natural acuerdo]

*En algunos casos evito los signos para continuar con el mismo sentido y que sea el propio lector quien interrumpa o no la frase.