29/11/12

MUCÍLAGO II...[*Giromitra esculenta]...Tempus Fungit...

[Medidas:42x29´7.Bosquejo  a vuelapluma, propiedad de mi amigo Santiago Barrio]


[Este tema de este músico, le viene al pelo. Es estupendo]

Hay quien se anda por las ramas, como la canela.
Yo no andaba, justamente, a por esas setas.
Cuando pasas corriendo por la hojarasca
pierdes de vista seres importantes, 
luego vienes y me dices, como siempre, 
vi una rara formación elevada, enroscada, 
"verivuelta","reviravuelta", vericueta, de esas de las que hablas
tú a menudo cuando inventas mundos de fantasmas, 
de fantasías y que transgrediendo lo racional
se suman a las costumbres populares de tu aldea.
Hay quien anda a por setas y trae llena la cesta.
Yo rastreo entre el mucílago, en la zona muerta
y me enfrento a sapos y dominios de demonios
con los que nadie lucha por puro asco.
Toma, ya me fui a por canela,...en(tras) rama y, en polvo   [d:D´]


[*la giromitra, digan lo que digan(Raphael) es sumamente tóxica. Recuerdo de nuestras charlas hace ya dieciséis años, cuando comentábamos sobre tradiciones y tópicos costumbristas que se asientan, como las religiones, entre las gentes de muchos lugares y llegando a las ciudades se impone entre las diferentes clases económicas y sociales]

28/11/12

NO SOLPOR DA PENA, AS ADEGAS...[Estático el tiempo que siendo sastrería es hoy añadido o aposento]





Morren os viciños e as casas morren,               
de morriña, tamén.
Vanse os donos, as donas;
e as casas abandonas.
No luar das arzañas
xa non queda nada.
Vanse as "istorias"
e con elas apañan baleiras
coma se foran tixolas.
De acougo as castiñeiras
ficarán co solpor da pena.
As corredoiras que tanta
algarabía e agarimos deixara 
en antergas, hoxe as pecunia.
Ficarán co solpor da pena...[d:D´]

                                                                                                 

[No Vicus Spacorum podería dicirse que os viciños sonche dos 
espacos. Polo que foi e serán vicus amicus. Mentras no País dos 
Ríos sonche interanmicus.
Deica logo amicus...]                                                           








                   

26/11/12

MUCÍLAGO I...[Lepiotas]...Tempus fungit...

[Medidas: 42x29´7. Plumillas propiedad de Eu&Eu. Grabados serie: "En la Zona Mucilaginosa"]



Hay quien se va a por setas
Yo me fui por las ramas...bajas
Dentro, en y sobre el mucílago.
En zona muerta, en la mucilaginosa, 
allí donde nadie mira, nadie asoma,
me encuentro memorizando 
temporalmente, como declaraba
Gauguin que transgrediendo 
la norma se debe grabar en ella
lo que después expones.
Hay quien prefiere las ramas
Yo un pupitre como todo el mundo.[d:D´]


[*Antes de que acabe el otoño, o el otoño acabe con algún que otro actor mayor, iré poniendo unas cuantas plumillas, aguadas, grabados, etc.,  para recordarnos que no sólo de buscar setas se vive; a veces hay que recibir un buen chaparrón y salir al campo a esbozar un poco para contemplar la naturaleza y pintar en el estudio lo memorizado.
Breves saludos a todos
Deica logo amicus...d:D´]

25/11/12

DIACLASA I...[Moai pedricero en la via de escape, en el sendero]

[...y sin embargo se mueve...]
Desde aquella subida por entre ellos no dejamos de ver hacia donde miran, mirábamos ¿Nos hemos preguntado si es cierto que se mueven aunque no los veamos?De noche crujen, gimen,se retuercen y cada nuevo día contemplan con horror un nuevo y desmembrado trozo que pierden a una nueva estación. Llegará un momento en que dejen el instinto de equilibrio y se precipiten al suelo.
[Cuánto lo echo de menos, aquel día y aquella mirada, la pared y la ausencia de viento, ruído y senda]



Jethro Tull: Cold Wind To Valhalla

Dende aquela subida por entre eles non deixamos de ver cara a onde miran.  Preguntámonos se é certo que se moven aínda que non os vexamos? De noite cruxen, ximen, retórcesen e a cada novo día contempran con tumor un anaco novo do ribazo que perden a unha nova estación. Chegará un intre en que deixen o instinto de equilibrio e afocíñense ao chan. E ficarán nel, coma os que cheiran a morte do carroucho antergo, lembrando o pasado parvo dos que tolean cos anos, dos que na senetude viaxan ca súa ánima no coma se fose unha máquina do tempo. Caen charamiscas levemente, coma que non anda ven do cabelo, coma se foxe caspa do vento...E logo, qué son eu; e vos, onde vades...quo?


17/11/12

Neptuno perdido...[Epopeya de Ulises II ] _____________El funcionalismo clasicista.



Jethro Tull: Flying Dutchman

 Como una elevada corona de Neptuno, transcurrieron años, 1925-29, dentro de un período raro de esta ciudad, de toda, de todas, de más allá. Siendo filial de la estadounidense se produjo un cambio funcional, constructivo, incluso lingüístico al que se añadía una anchura de treinta y cinco metros más. Así,  Ignacio de Cárdenas Pastor, profundizando en los regionalismos empleó imponentemente  el barroco, neobarroco,  con el que justificarse para el tratamiento de su entrada; le daba un carácter fuerte, majestuoso, de acuerdo con el ámbito estatal de esa compañía.  Acero en su estructura y hormigones recubriendo, para proteger del fuego, los elementos metálicos.
Su biblioteca fue inaugurada por*Pío Baroja (a quien gustaba llevar boina) en mil novecientos treinta, en abril, el ocho; como si de un árbol de la ciencia se tratara con sus ramas, de ese tronco erudito, divulgativo.
Fue durante muchos años, hasta 1953, el más alto y   el  primero en el continente.
Un tiempo convulso y extraño, donde se fraguaron  monopolios estatales y privados creados y crecido en períodos anteriores. Luego, su expansión territorial los llevaría por ciudades, principalmente, de provincias fortaleciéndolas con sus cinturones  industriales. 
Las gentes, las que desconocen la historia, fueron tergiversándolo todo y otorgándolo a otro período más convulso, más largo; creyendo que en éste se había producido. Nada más lejos de la realidad pasada y  donde las cosas empezaron mucho más atrás en otros momentos de libertad; nos han querido contar otra historia diferente, la suya. 
Desde algunas de esas ciudades salieron embarcados, para América, tantos que hoy el resultado de su vuelta es cosmopolita.
Las comunicaciones nacen, se desarrollan, y llegan a superar a sus propios orígenes, a veces [d:D´]

*Hace 56 años que murió Baroja, en el 56. Enterrado en el cementerio civil de Madrid


[Mago, me pareció; Ramón, del  Camagüey]
















Iª parte

9/11/12

JÚPITER y LUNA...[Eclecticismo mundano]...mitología.


Con las lluvias persistentes están los cielos, sobre las ciudades, limpios; poco habitual y muy agradable, pero podría pasar más a menudo.




Bajo la  Luna, el Palacio de la Equitativa, en un solar triangular, fue el condicionante que José Grasés Riera manejó con éxito para enfatizar el monumentalismo que la propiedad pretendía. Un magnífico edificio que dialoga, no sólo, con la ciudad sino, también, con cada persona que pasa por su lado. De ecléctica arquitectura durante once años: 1882-1891
José Grasés Riera sería quien, más adelante, dejaría realizado entre 1902-1903 el Palacio de Longoria; dejando en éste ese particular sentido que supo tomar de su maestro Gaudí, siendo el más completo aquí, en tan genuino estilo.
Bajo Júpiter se encuentra el torreón del  edificio del Casino de Madrid, proyecto de Luis Esteve y  dirección de José López Sallaberry entre 1905 y 1910. Eclecticismo cosmopolita en su lujoso corredor porticado en primera altura que seduce a ser fotografiado muy a menudo.
Nos la indica uno, lo señala el otro.d:D´

Y evidentemente, reloj.
Sin comentarios.(2ª parte)
pincha arriba