26/12/12

"EL *HAIGA"...O como la cola de un cometa inmenso reprodujo el resplandor fugaz

[*"Aiga o Haiga", cuanto más  mejor, el tamaño importa. Póngame el que tenga]





[Dolmen da serpe da ladeira visitado cos meus  amigos
Moncho Reigada e António Fontes]
Desde este extremo me encuentro,  fijándome en los desencuentros.
Se me echaba la noche encima y en un alto del camino me detuve para dejarla pasar, una gran culebra de escalera rodeaba mis piernas y se dejaba acariciar sorprendida. Las luces de la aldea sonreían entre sí y nos dimos por vencidos al no poder sostener más tiempo los ojos abiertos. Ella se alejó contenta y yo plegué alas.
Descubriendo la insignificante arena del frente, desmontamos con las manos los depósitos adheridos. Alguno de nosotros limpió el ortostato horizontal y allí apareció, lánguida, tumbada, tan tersa como cuando hace miles de años la dejaron grabada.
Fue refugio de estraperlistas, camaradas y pastores atormentados en días de rayos y centellas; en plenas faenas del campo cuando las lluvias cejaban podían ellos salir a tiempo y regresar con los ganados alcanzando así las aldeas. En un rincón del sotobosque, por debajo de un labrado sin sembrar, tras unas retamas estaba. (Nos) miramos alrededor y fue él quien haciendo cuentas las echó con sus dedos señalándola. No regresamos por el mismo sendero, cuesta arriba; continuamos por entre helechos inmensos a través. Sin dudar comenzamos nuestro descenso buceando por la maraña de tiempos antediluvianos. Finalizamos el recorrido despistados por entre rocas agujereadas y torcimos hacia otros lados.
Cuando llegamos, ellos ya estaban allí.[como el dinosaurio]
Saludos, bienvenidos...
Atravesamos pisando mantos de hierbas que sostenían nuestros pies, como si voláramos bajos, rasos, tranquilos.
Sensacional visión que aun memorizo sin contratiempos[d:D´]


Dende iste cabo atópome, fixándome nos desencontros. 
Botáballeme a noite enrima e nun alto do camiño detívenme pra deixala pasar, unha gran cobra de escadeira rodeaba as miñas pernas e deixábase acariñar sorprendida. As luces da aldeia sorrían entre si e démonos por vencidos ao non poder soster máis tempo os ollos abertos. Ela afastouse agradada e eu encartei ás. Descubrindo a insiñificante area da fronte, desmontamos coas mans os depósitos pegados Algún de nós limpou o ortostato horizontal e alí apareceu, lánguida, deitada, tan tersa como cando fai miles de anos deixárona gravada Foi refuxio de estraperlistas, camaradas e pastores atormentados en días de raios; en plenas faenas do eido cando as choivas paraban podían eles saír a tempo e regresar cas facendas alcanzando así as aldeias. Nun recuncho da touza, baixo unha leira sen sementado, tras unhas xestas estaba. Mirámonos ao redor e foi il quen botou as contas cos seus dedos sinalándoa. 
Non voltamos polo mesmo carreiro, costa arriba, cos amigos; continuamos por entre fentos inmensos a través. Sen dubidar escomezamos o noso descenso mergullando polo enredo de tempos antedioivanos. Rematamos o percorrido despreocupados por entre rocas furadas e estorcemos cara a outras bandas. Cando chegamos, eles xa estaban alí. [coma o dinosauro]
Saúdos, benvidos... 
Atravesamos pisando mantos de herbas que sostiñan os nosos pés, coma se voásemos baixos, rasos, quedos. Sensacional visió ca aínda memorizo sen contratempos.[d:D´]
[Con Moncho Reigada analizando el universo en una roca,  muy por encima de Laza. Cada noche estaba representada con poca variación y, seguramente, su autor/es/as fueron agregando una por cada una de las más representativas. También, entre otras, pudiera ser un lugar de culto a la fertilidad; pues los símbolos  femeninos abundan mucho. Hay muchos más y de diversa índole que entre todos despiertan nuestra imaginación a su naturaleza realista y sobre la curiosidad del ser humano, bastante más avanzado de lo que se cree,  hacia el firmamento y,seguramente, a expresar acontecimientos que tuvieran que ver con sus cosechas. Coincidencias y representaciones en bajo relieve donde el hombre contaba el tiempo, los hechos ocurridos, etc. comparándolo con algo y tomando como referencias "objetos" mucho más estables y longevos que ellos.d:D´]

Dire Straits: Brothers In Arms

23/12/12

Na soidade, nas esquilmas do tempo, nos cumios [En soledad con las montañas]


  Eu teño o meu propio macromundo, o meu singular microuniverso e dúrame tanto que non remátase nunca, é seudoeterno. Dispóñoo coma dáme a ganha e gobérnoo con man esquerda pra que non se decate a extremidade dereita, nin deus se queira. Constrúoo unhas veces coma cádrame e deambulo por il con total ceibedade e cortesá monarca; si alguén pasades a alfándega da súa raiana fronteira seredes benvido sen necesidades de portar credenciais, crenzas, dinheiro ou armas.  Si tedes unhas cordas pra un intre ben poderíamos soubir unhas paredes pra sentarnos outro intre nos seus cumios e observar aos *demáis...universos.
Iso.  d:D´

   Yo tengo mi propio macromundo, mi singular microuniverso y me dura tanto que no se me acaba nunca, es seudoeterno. Lo dispongo como me da la gana y lo gobierno con mano izquierda para que no se entere la extremidad derecha, ni dios si quiera. Lo construyo unas veces como me cuadra y deambulo por él con total libertad y cortesía monarca; si alguno pasáis la aduana de su rayana frontera seréis bienvenido sin necesidad de portar credenciales, creencias, dinero o armas.
Si tenéis unas cuerdas para rato bien podemos subir unas paredes para sentarnos otro rato en sus cimas y observar a los *demás...universos.
Eso.  d:D´

[*Las personas, los otros ]

19/12/12

Mariano Marcos de Abalo...[Se armó el belén]...recibida el 12/12/12









                                                Conocí
a Mariano Marcos de Abalo hace más de dos décadas y algún que otro lustro, durante un verano en la travesía nocturna que realizaba el barco de las Cíes durante algunas noches. Allí, él, era el señor de la fiesta, da Feira, da troula, del marisco y de su sencilla queimada como ninguna, sin tanto atropello de cosas, sin trapalladas varias. Simple.
Donde su CONXURO propio ha dado la vuelta al mundo sin quererlo, como la gira nocturna por la Ría de Vigo en aquel "fumanchú" que luego desapareció.
Le compré uno de sus libros de viñetas y, "CEN CHISTES EN GALEGO, nos perdimos la pista. Veinte años más tarde nos reencontraríamos paseando por el Calvario; nos saludamos y en un banco frente a la Plaza, charlamos tranquilamente durante unas horas. Desde entonces ritualizamos el reencuentro cada boedromion y, un poco más arriba de los Llorones,  siempre que podemos con unas charlas y buenos vinos del Condado o del Rosal, albariños de andar por casa; ribeiros de la leche; cervezas tostadas galaicas que con viandas marinas impedimos que estos suban deprisa. Este verano pasado lo celebramos, en compañía de nuestros amigos Berto y Caro; los cuatro en xuntanza devorando buen marisco de la Ría de Vigo, ríase usted de la buena cena que nos puso Pepe, el de Casa Calviño. Empanada de bacalao con pasas, bueyes atlánticos, almejas de Rande, pan centeno cercano, frescas navajas sin filo, etc muy rico. Todo.  Luego, en los postres, Mariano nos deleitó con un su arte pictórico, caricaturesco, en una fuente que pasó a ser legado de las paredes de este otro viejo amigo.
Así que ya sabéis, ese conxuro tan recitado y leído, además en varias lenguas, no es de la Edad Media, ni  de hace mil años antes o de los Celtas o anterior "dos Mouros", es de Mariano.[d:D´]

15/12/12

EDARDO CASTRO...["istoriador verinense"]


Rexiomontanos... Somos un grupo de amigos, nados nesta bisbarra ou vivindo nela, percorremos seus camiños polo val e as montañas, escoitamos das xentes lendas e tradicións, vemos mámoas, lagares rupestres, fontes, castros, verdes lameiros, bacelos que van cambiando seu colorido, verde, amarelo, vermello, ocre, as árbores, salgueiros choróns, freixos, carballos, castiñeiros, o amarelo das chorimas no seu tempo, morado das queirugas... Tanta beleza e tanta istoria. Queremos neste blog dar a coñecer esta terra que tanto nos gusta, compartir seus encantos, querémola nós que a queiran todos...

Rexiomontaneidade

Eduardo Castro


 A partires de agora iníciase esta andaina que nos levará por camiños históricos e lendarios, atravesando lugares de vivenzas únicas que se adentran até o máis profundo dos mitos e a memoria colectiva dun pobo, nunha íntima relación do Ser Humano co seu entorno e consigo mesmo, alegoría da espiritualidade aínda presente en contacto coa Mai Terra e coa veneración á Natureza. O lugar de partida évos aquí mesmo, dende esta aldea imaxinaria. A forma son letras e proxectos artellados a carón da lareira e entre as bravas fragas dos montes. Iremos entón xuntos na procura de inquedanzas, de colleitas de centeo, do grao do tempo pasado, de dignificación de xente afouta, labregos de seu, de dramas individuais e de vergoñas dos poderosos. Seremos acompañados nos carreiros por xente tan silente como a aguia o vento ou as estrelas, todos xuntos até onde o fado quiser.

Sexais benvidos


13/12/12

Cárcavas...[Hasta donde se puede llegar en busca de estrellas. Una escalada en trinchera a las 3 de la madrugada]...Esperando gemínidas, como antaño.

[Como iluminado  fui enviado al fondo de una encía de "rompeteelalma", en la comisura izquierda de sus fauces caminando
entre  piorreicos barrancos y sarros.]





[El "aiga".Estacionados apuntando al norte, a la Mayor, en el pantano]
Como los colmillos de un monstruo gigantesco que durmiendo con sus fauces abiertas a la noche traga estrellas y traga luz. A su garganta,  tragaluz de conglomerados y estrechísimos callejones, nos encaramamos Dani y yo. (Cerrada) La noche, cerrada, y el profundo encajonamiento en donde nos encontrábamos absorbía la luz de nuestros frontales.  Con el pesado material en las mochilas reposaba la humedad y el frío en los hombros añadiendo todavía más a la carga. Un termo con rico buen café por parte de Dani, a él le correspondió esta vez; unos bocadillos ligeros de embutidos sabrosos, lechugas y salsas, a mí.

Encaramos la noche con la intención aportada por el recuerdo de ellas en la oscuridad de mi memoria. Una pista arenosa nos condujo al plano de bifurcación donde tomamos la izquierda evidente para Dani; reguero ahora seco, sus sedimentos añadían pistas de un rastro torrencial, era  pues estaño hilillo de agua. No quisiéramos estar en instantes de lluvias viendo como un caudal rudo y tirano se precipita al encuentro del que es afluente ocasional.
Los meandros locos, voraces,  se parecen a las sociedades de codicia que transforman el paisaje de una década a otra.
Veinticuatro años son  muchos  para que unas arcillas, otras dislocadas tobas, margas y conglomeradas piedras de arenas semimovedizas mantengan el mismo aspecto; un lugar sin calma pero con sosiego el nuestro que poco a poco y, a medida que nos adentrábamos, fuimos, sin querer, escalando el más angosto de los callejones pendientes. Nichos y trincheras sin cuerdas y apoyados en la falta de luz nos dimos cuenta de la inclinación bárbara cuando llegamos a un cóncavo final, a un punto incomunicado salvo al espacio estrellado, que arqueando sus  labio de tierra nos rodeaba como una ceja despuntando la peluda  hierba por su borde extraplomado. Con unos piolets para hielo hubiéramos alcanzado la cima del cerro Guadarrama.
Retornando por el torrente de cantos rodados y desmoronadas tierras giramos a la izquierda desde el fondo. Algo más amplias las diferentes paredes nos proporcionaron un respiro para las lámparas que se consumían al color de las paredes de aquella capadocia roja. 
Las chimeneas de hadas, desde antaño aun en pie, a la cerrada noche proponían desviaciones imaginadas que como en procesión organizada hacían guardia a modo de esfinges contrariadas al preguntarse por nuestra presencia en la tierra de las cárcavas.
Tras horas de fotogramas recogimos nuestro nómada campamento, itinerante de diafragmas y aperturas varias; obturados los dedos por el húmedo frío la vuelta se tornaba cansada.
Una última subida a la antigua pista del canal nos descubrió una luna incipiente que a su modo cenicienta barrería el cielo desde el  sur de sus horas hasta bien entrada la mañana
 Una incursión tras más de veinticuatro años sin regresar a ellas es como reencontrar  a una vieja y gigantesca amiga que se quedó anclada a la tierra esperando nuestro regreso.
Gracias Dani Caxete, como siempre por tus conocimientos y compañía; es siempre un placer ser tu guía en montaña y espeleología; pues la próxima nos vamos al centro de ella, al útero "l-interno".[d:D´]

6/12/12

CONJUNCIÓN...[Mientras esto ocurría, Dani Caxete, trasnochaba perpetuándola en nuestra memoria]

[El tema de King Crimson es el que mejor se acomoda a la idea]

              Enhorabuena Dani, por ese nuevo APOD  [Ya tienes dos, ya eres bicampeón, como Alonso, supongo    ]

  De madrugada, en los días de barrido, los de céfiro y bóreas  aquí, todo se ve azotado por una sensación fresca, friolenta, claro. Esas circunstancias son las que animan e inspiran a ciertas personas a tomar sus bártulos y viajar contra esas corrientes subir a ciertos puertos para disparando sin matar conseguir dar vida en donde no habiéndola pongan, una vez más, los ojos de todos.
  Cerré la cámara de bolsillo mientras observaba ambos astros que me recordaban la conversación anterior con Dani Caxete de estos estupendos días hablando de una cercana salida a las estrellas.[d:D´]

  Na alborada, nos días de varrido, os de Céfiro e Bóreas eiquí, tudo vese azoutado por unha sensazón fresca, friorenta, craro. Isas circunstanzas son as que alentan e aconsellan a certas persoas a tomar as suás enseres e viaxar contra isas correntes rubir a certos portos pra disparando sen matar conseguir dar vida onde non habéndoa poñan, unha vez máis, os ollos de todos.
  Pechei a saca das vistas de peto mentres observaba ambos os astros que lembrábanme  as conversas  pasadas con Dani Caxete distes paspantes días falando dunha perta saída as estrelas.[d:D´]


5/12/12

DEJÉ DE VIVIR...[No lusco e fusco da vida, entre pedras laboradas da rúa Príncipe]

King Crimson: Starless 

Deixei a pedra quente
ficando pola xente.
Dábanme ao pasar esmola
coma se fora un paria.
Baixo unha choiva
poallándome os ósos
volveume asqueroso e tolo.
Logo andei un intre paseniño
como un aldeán migreiro
que por máis tempo fuxido
non encontro ao meu sentido
ao ser tratado coma un cadelo.[BdV]
Deica...logo amicus


[El uso de localismos es un propósito para evitar sus pérdidas.  Mediante ellos conocemos procedencias y comarcas, más o menos amplias] 



Aproximadamente:
[Dejé la piedra caliente
esperando por la gente.
Me daban al pasar limosna
como si fuera un paria.
Bajo una lluvia
empapándome los huesos
volviéndome sucio y loco.
Después anduve un instante despacito
como un aldeano emigrante
que por más tiempo huido
no encuentro mi sentido
a ser tratado como a un perro]

3/12/12

MUCÍLAGO IV...[Pleurotus ostreatus]...Tempus Fungit...

[Medidas:42x29´7.Propiedad de Eu&Eu. Grabados serie "En la Zona Mucilaginosa"]
[*Hace unos años quemaron parte de un bosque de chopos centenarios próximos a la M-501, el Arroyo de la Vega, pequeño afluente del 
Guadarrama que desciende contaminado de las urbanizaciones y pueblos cercanos entre los términos de Boadilla y  de 
Villaviciosa de Odón]



[Otra de Albertucho- Alegría-  le cae muy bien...¡maldito mensajero pirómano!]

Hay quien anda a por ramas secas
y se encuentra con las de ostras. 
Ostras, qué setas! como éstas
que teniendo yo un tocón enorme
vino, un día, un loco, un ido deforme
y arrasando con gasolina de una lata
quemó casi todo el *bosque.
Quedome una congoja y una rabia
que ni aun habiendo yo ido a Babia
podía olvidar hecho tan desagradable
pues pintaba yo con gusto lo que detrás
me daba el viejo álamo de su tronco
centenario que aun hoy lo miro y lloro.
Hay quien no se anda por las ramas
y todo les parece poco, que seguramente
para que nadie tanto disfrutase
como lo hizo aquel  pirómano demente ...[d:D´]



Era la escena que me faltaba para completar esta serie dedicada a algunas setas de "En la Zona mucilaginosa" , ahora que el otoño llega a su fin. Ayer, por La Pedriza, me encontré estas grandes rocas, qué no leñosas, con forma de ostra, como la familia de los pleurotos; a punto estuve de darle un repaso con la lengua y la navaja.
[Ayer descendiendo, con mi amigo Oscar  a trocha perdida por La Pedriza, me encontré con estas gigantescas de roca que no eran justamente leñosas. La naturaleza tiene tantos recursos plásticos que impresiona]

1/12/12

MUCÍLAGO III...[Boletus edulis]...Tempus Fungit...

[Medidas:42x29´7.Propiedad de Eu&Eu. Grabados serie "En la Zona Mucilaginosa"]



Hay quien se va a por setas y no se anda por las ramas
cuando se encuentran con éstas y ya se consideran 
auténticos expertos del subgrupo de cazadores
inconcretos que a pleno pulmón y a los cuatro vientos claman
que no sólo tienen suerte sino que la misma los acompaña.
Hay quien anda a por setas y no justamente éstas.
Yo me fui por las agallas y perdiendo el tiempo 
de lo que tú consideras me di un atracón en crudo de boletáceas
Como aquella mañana Pedricera, con mi amigo Carlos
de la Federación Madrileña, que habiendo encontrado
un "pinófilo" nos lo zampamos a medias, *a corte de navaja,
con sus sabores de nuez moscada, de almendra y avellana.
Hay quien anda a por setas y se va por las ramas
y, a nosotros, nos había tocado, qué suerte, un boleto
aunque no fuese gordo de diciembre. Era pedrea.[d:D´]

[* O "Al Filo de la Navaja", como aquellos escaladores y montañeros de la 2]