21/4/15

Mi cuerda quedó en el lugar presa de la montaña...[Un día cualquiera]



Contos no estraperlo III:
(13II17)
Unha vez vin pasar, perteitada ata os ombreiros, unha deusa do luar á que acompanhaba o seu recadeiro carregado de toda-las súas armas. Non houbo parolas ao paso de tan breve cortexo e, atopándome eu no cumio, salveime de tan acoubas intencións pois ela ía ben disposta a xogarlla a todo ou ren. Suorento o seu mancebo deixou de vez os aparellos e erguendo, ambos, a voz chamáronme polo meu nome. Sostiven un intre o silencio e vinme abaixo acusado polo xeitoso timbre da súa voz; tendinlles corda pra intre e chegaron aos meus pés en menos de "ipso facto". Valente fun dando cara atrás un paso e descolgando tudo o meu enérxico sentido de ren abracei un fío da corrente e deixeime levar nunha ráfaga a ponhente. Desprendín tudo canto pesaba de min e virei ao presente dicindo que o luar que ocupo carece de perteitos e armas desomellantes. Eles entendérono. 
Abecida a única dinámica de setenta metros que tiña descendín en adherenza e fun despedindo o lusco, eu ofuscado, dun día remoto e tolo. Aínda hoxe asubíanme os oubidos cun xordo azoguido dos seus xestos de poder entrometido que deixáronme con vida sen pedir ren a troco mais que a minha partida. 

Unha mañá, despuntada xa a luz, rubín opositando ata o cume e alí ben conservada estaba a minha corda tola de alegreza e algo atoleada. 

Non volveu ser a mesma, ainda que gárdoa con absoluto agarimo.

Breludos e Esquilmo Livre 
Deica entón :)´


Relatos clandestinos  III: 
Una vez vi pasar,  pertrechada hasta los hombros, una diosa del lugar a la que acompañaba su heraldo cargado de todos sus armamentos. No hubo palabras al paso de tan breve comitiva y, encontrándome yo en lo alto, salveme de tan ocultas intenciones pues ella iba bien dispuesta a jugársela a todo o nada. Sudoroso su mancebo dejó de golpe los instrumentos y alzando, ambos, la voz me llamaron por mi nombre. Sostuve un rato el silencio y me vine abajo acusado por el tenue timbre de su voz; les tendí cuerda para rato y llegaron a mis pies en menos de "ipso facto". Valiente fui dando hacia atrás un paso y descolgando todo mi enérgico sentido de nada abracé un hilo de la corriente y me dejé llevar en una ráfaga a poniente. Desprendí todo cuanto pesaba de mí y regresé al presente diciendo que el lugar que ocupo carece de pertrechos y armas diferentes. Ellos lo entendieron. 
Aprovechada la única dinámica de setenta metros que tenía descendí en adherencia y fui despidiendo el atardecer de un día remoto y loco.  Aún hoy me pitan los oídos con un sordo zumbido de sus gestos de poder entrometido que me dejaron con vida sin pedir nada a cambio mas que mi partida.

Una mañana, despuntada ya la luz, subí opositando hasta la cumbre y allí bien conservada estaba mi cuerda loca de alegría y algo atolondrada. No volvió a ser la misma, pero la guardo con absoluto cariño.

BreveSaludoS y Monte libre

Hasta entonces :)´


[Evito superfluas palabras lo dicho en la fotografía grande, donde los encabalgamientos buscan los mismo que las rocas caballeras]
Salud y Libertad

Coldplay:42
Coldplay - Everything's not lost/Life is for living