7/4/12

Ella o los sueños de la libido.

[Perdida por entre cartapacios y otras láminas se encontraba caprichosa.Exterior:59´2x42. Ella, o los sueños de la vigilia libidinosa en 
domingo por la mañana después del desayuno en la cama]

Comentario:
Perdida por entre cartapacios y otras láminas se encontraba caprichosa. Tiene la sensualidad de las Venus que se esconden tras las uces de los arroyos que con tenues arrullos mece un tono de vértigo. Entre pastoriles horas nada es capaz de escapar a sus encantos. Embriagado el lecho del bosque en sus formas, tras unas ramas contemplo cuanta admiración siento. Incapaz de desatarme a tiempo, incapaz a tanta ilusión, viajo ahora por un universo de misterio e imaginación.
Pudor sobrio que me colgaste una soga al cuello, llévame al huerto sin pretensión cierta para que se desprenda la piel de la ansiedad que siento.
Regresando, de vuelta comienzo, la sonrisa camina a la par de la sombra que habiendo clareado el día, es ahora de una transparencia abierta.
Gracias por quererme hasta el límite insondable
Entonces vente conmigo al otro lado del universo,
Llévame contigo a tu interestelar firmamento
donde sólo nosotros podamos observar lo inobservable
Donde besarnos de forma inconfesable
Donde las estrellas de envidia se apaguen
todas al competir contra nuestros destellos ciegos[d:D´]

Comenta: 
Agochada entre cartafoles e outras láminas atopábase antoxada. Ten a sensualidad das Venus que se asconden tralas uces dos regueiros que con tenues rorós remexe un ton de vértigo. Entre pastoriles horas ren é capás de fuxir aos seus encantos. Embriagado o leito da touza nas súas formas, tras unhas polas contempro canta admirazón sinto. Incapaz de desatarme a tempo, incapaz a tanta ilusión, viaxo agora por un universo de misterio e imaxinación. 
Pudor sobrio que me colgaches unha soga ao pescozo, lévame ao horto sen pretensión certa pra que despréndase o pel da ansiedade que sento. 
Regresando, de volta comezo, o sorriso camiña a par da sôma que habendo crareado o día, é agora dunha transparenza aberta. 
Grazas por quererme ata o límite insondabel 
Entón vinche comigo alén do universo, 
Lévame contigo ao teu interestelar firmamento 
onde só nós poidamos observar o inobservabel 
Onde bicarnos de xeitos inconfesabel 
Onde as estrelas de envexa apáguense 
todas ao competir contra os nosos escintileos cegos[d:D´]