27/9/12

IMPLORANDO. El elefantito por encima de la Gran Cañada aletarga el verano…Mientras otras duermen.

[Roca, eres como una roca. Tus roces son: "Mel et lac sub lingua tua"]







[Creo que Cat Stevens tiene un tema más adecuado. Éste]
No deberíamos confundirlo con el que está bajo El Yelmo; 
aunque no esté justamente en la senda.
El sol es débil al inicio del día, débil al final, fuerte en su mediodía, sólo por un día. Los vientos fríos del norte anticipan un ciclón de consecuencias y yo escucho mis pasos; sólo oigo el céfiro refunfuño de tus soplidos y la inconstancia de tus pisadas. La humedad se intuye en bóreas. La roca se te hace amarga y la cima se torna lejana. Las dudas sobrevienen y la pasión desaparece cuando los manguitos negros van sobrando en los brazos.
Un vistazo hacia abajo y el avance es imperceptible; otro hacia arriba y se divisa distante.
El aire es fresco y la masa gris del este impide, al sol, calentar la primera media hora.
Como las rocas del amanecer, la piel conserva el bronce de estos meses; clarean en la intimidad de las ropas, como el despertar de aurora que con su blanca palidez deslumbra ahora, allí donde la precaución lo impidió.
El cansancio psíquico desborda tu resistencia y otros quehaceres invaden tu mente cargándola tanto que su peso dobla al de tu mochila.

Imploro. Yo imploro a tu paciencia y en cada paso me disculpo al confundir la vía adecuada con la meta propuesta.
Pido tu clemencia y despaches mi insolencia.
Yo también me equivoco...d:D´.                                                                          
El letargo inquieto de las contracciones nocturnas prolonga
el sueño frente a las dilataciones diurnas.
... ... ...O sol é deble ao comezo do día, deble ao remate, forte no *seu xantar; só por un día. Os ventos friorentos do norde anticipan un ciclón de consecuencias e eu escoito os meus pasos; só oio o céfiro refungar dos teus sopridos e a inconstanza das túas pegadas. A humidade intúese en bóreas. A rocha fácese amarga e a cima *arrédase afastada. As dúbidas sobreveñen e a paixón desparesce cando os manguitos mouros van sobrando nos brazos. 
Unha ollada cara abaixo e o avance é imperceptible; outro cara *acima e divísase lonxincuo. 
O aire é fresco e a masa cincenta do leste impide, ao sol, quentar a primeira meia hora. Coma rochas do amaescer,  a pel conserva o bronce destes meses; clarexan na intimidade das roupas, coma o espertar de aurora que coa súa branca empalidez cega agora, alí onde a precaución impediuno. 
O cansanzo psíquico deborda a túa rebeldía e outros quefaceres invaden o teu maxin cargándoo tanto que o seu peso dobra ao da túa mochila.
 Imploro. Eu implóroche pacencia e en cada paso descúlpome ao confondir a vía adecuada coa meta proposta. 
Pido a túa clemencia e despaches a miña insolencia. 
Eu tamén equivócome...natureza.bd.

[*tanto calienta que parece devorar. 
*doble juego de la distancia. 
*se buscan ambas: arriba y cumbre. 
*cuando nos resistimos, en realidad, 
estamos siendo rebeldes...
Uso de localismos galaicos]