14/10/12

SUCELLOS: Deus LAROUCO (Sucellus.Sucelo). O Barroso...De cuando tres amigos se juntaron con el anfitrión Lourenço Fontes [Desmadeixando noso mundo enzaramallado] 1ª Parte





Reflejos de unos días tras las sombras del pasado
Tras las puertas de un misterio, flanqueados por 
pétreas fitas lanceadas.

 Reigada, Eduardo Castro y yo adelantábamos la visita con nuestro amigo "el padre" Antonio Lourenço Fontes que ofreciéndonos su tiempo dedicamos horas a la búsqueda y el hallazgo de nuestros orígenes naturales. 
Perdidos por entre castaños, sierras y laderas desglosamos églogas en rocas llenas de "coviñas" para imaginar constelaciones más allá de Laza. Por la tarde, ya con Eduardo Castro Santamarina, fuimos de lagar en lagar buscando el buen vino prerromano que por esas tierras de quintas y pazos dejaron nuestros ancestros. Perdidos entre malezas, los perpiaños labrados, a ras de suelo mostraban todo su esplendor útil. Hombres y mujeres que vendimiaban con devoción sus bacelos de placer y comercio. Excedente necesario que competía con embriagados intermediarios sacerdotales entre frutos de la tierra y los dioses monteses.
Un joven biólogo, un dicharachero arqueólogo y un etnólogo recio
En la mesa unos solomillos y buen vino de la comarca, mientras Reigada entrevistaba a "o pai" António Fontes , yo filmaba la escena en la que ambos sumergidos entre palabras roían anécdotas y leyendas.
Una hora de testimonio con nuestro sociabilísimo etnólogo nos introdujo en una tarde de sorpresas y ritos. 
Dos altares de sacrificios, o peñas escritas, petroglifos y un dólmen fúnebre que oculto por la ladera fue durante muchos años refugio de pastores, contrabandistas y bandidos.
Descendimos a las pozas del río y entre gigantescas marmitas nos introdujimos por donde, en el invierno, desciende brava el agua y se lleva, con su rugido, la vida. Borbotones mansos ahora, monstruoso horror, después, con las lluvias. Unos gritos para conocer el eco de la zona se despidieron sobre una roca que a modo de popa encara hacia el este el arranque de posteriores religiones.
El día dio paso a otro, la mañana a la tarde y ya cayendo la noche, nos refugiamos en su biblioteca granítica leyendo libros petrolíticos y poesía lusogalaica. 
Chatos  de bendito vino de Oporto que con delicia suprema, sonrisas y amistosas palabras brindábamos por una larga plática hasta que agotamos las últimas luces "perdizeras".
El tiempo de regreso lo empleamos en unas nocturnas con la cámara de Moncho, donde un incendio borraba de un plumazo las estrellas celestes tras una nube de ignorancia gris.
Atacando el agua al fuego asomaba el resultante vapor
envolviendo las llamas que competían, acostado el sol, con 
el lunar fulgor.

Moncho Reigada, Edardo Castro e eu adiantabamos a vesita co noso amigo, o pai, António Lourenço Fontes que ofrecéndonos o seu tempo adicamos horas á procura e o achado das nosas orixes naturais.
Perdidos por entre castiñeiras, serras e ladeiras desglosamos églogas en rochas cheas de coviñas pra imaxiñar constelacións máis aló de Laza. Pola tarde, xa con Edardo Castro Santamarina, fomos de llagar en llagar atopando o bo viño prerrumano que por isas terras de quintas e pazos deixaron os nosos devanceiros. Agochados nas touzas inzadas, os perpiaños laborados, a niveis do chan mostraban tudo o seu esplendor útil. Homes e mulleres que vendimaban con fervor os seus bacelos de pracer e comerzo. Excedente necesario que competía con embebidos intermediarios sacerdotais entre froitos da terra e os deuses monteiros.
Na mesa uns solombos e bo viño da pazal bisbarra, mentres Reigada entrevistaba a "ou pai" António Fontes, eu filmaba a escena na que ámbolos mergullados entre parolas rillaban contos e lendas. Unha hora de testemuño co noso sociabel etnólogo introduciunos nunha tarde de sorpresas e ritos.
Duas aras de sacrifizos, ou penas riscadas ou insculpidas, petróglifos, e unha anta fúnebre que agochada pola ladeira foi durante moitos anos refuxio de pastores, estraperlistas e bandoleiros.
Descendemos ás pozas do río e entre xigantescas olas introducímonos por onde, no inverno, baixa brava a auga e leva, co seu ruxido, a vida. Borbotós mansos agora, monstroso horror, despois, cas choivas. Uns berros pra coñecer o eco da zona despedíronse sobre unha rocha que de xeitosa popa encaa cara ao leste o arrinque de posteriores relixións.
O día deu paso a outro, a mañá á tarde e xa caendo a noite, no lusco e fusco, refuxiámonos na súa biblioteca perpiaña lendo libros petrolíticos e poesía lusogalaica.
Chalanos de bendito viño de Porto que con ledicia suprema, sorrisos e amizosas parolas brindabamos por unha longa plática ata que esgotamos as derradeiras gabuzas "perdizeras".
O tempo de regreso empregámolo nunhas nocturnas coa saca das vistas de Moncho, onde un incendio borraba dunha plumada as estrelas celestes tras unha nube de iñoranza gris.[Beato Darzádegos]


Elevada diosa Laurana
durmiendo tumbada
con el respeto que tienen
temprano a poniente
desde donde se ven las aguas
cargadas con gotas de sediento
suelo que  no se amilana
del fértil enorme del que hablo
que con su maza
pretende golpear soterrado
para lanzar al aire su cana.