26/12/12

"EL *HAIGA"...O como la cola de un cometa inmenso reprodujo el resplandor fugaz

[*"Aiga o Haiga", cuanto más  mejor, el tamaño importa. Póngame el que tenga]





[Dolmen da serpe da ladeira visitado cos meus  amigos
Moncho Reigada e António Fontes]
Desde este extremo me encuentro,  fijándome en los desencuentros.
Se me echaba la noche encima y en un alto del camino me detuve para dejarla pasar, una gran culebra de escalera rodeaba mis piernas y se dejaba acariciar sorprendida. Las luces de la aldea sonreían entre sí y nos dimos por vencidos al no poder sostener más tiempo los ojos abiertos. Ella se alejó contenta y yo plegué alas.
Descubriendo la insignificante arena del frente, desmontamos con las manos los depósitos adheridos. Alguno de nosotros limpió el ortostato horizontal y allí apareció, lánguida, tumbada, tan tersa como cuando hace miles de años la dejaron grabada.
Fue refugio de estraperlistas, camaradas y pastores atormentados en días de rayos y centellas; en plenas faenas del campo cuando las lluvias cejaban podían ellos salir a tiempo y regresar con los ganados alcanzando así las aldeas. En un rincón del sotobosque, por debajo de un labrado sin sembrar, tras unas retamas estaba. (Nos) miramos alrededor y fue él quien haciendo cuentas las echó con sus dedos señalándola. No regresamos por el mismo sendero, cuesta arriba; continuamos por entre helechos inmensos a través. Sin dudar comenzamos nuestro descenso buceando por la maraña de tiempos antediluvianos. Finalizamos el recorrido despistados por entre rocas agujereadas y torcimos hacia otros lados.
Cuando llegamos, ellos ya estaban allí.[como el dinosaurio]
Saludos, bienvenidos...
Atravesamos pisando mantos de hierbas que sostenían nuestros pies, como si voláramos bajos, rasos, tranquilos.
Sensacional visión que aun memorizo sin contratiempos[d:D´]


Dende iste cabo atópome, fixándome nos desencontros. 
Botáballeme a noite enrima e nun alto do camiño detívenme pra deixala pasar, unha gran cobra de escadeira rodeaba as miñas pernas e deixábase acariñar sorprendida. As luces da aldeia sorrían entre si e démonos por vencidos ao non poder soster máis tempo os ollos abertos. Ela afastouse agradada e eu encartei ás. Descubrindo a insiñificante area da fronte, desmontamos coas mans os depósitos pegados Algún de nós limpou o ortostato horizontal e alí apareceu, lánguida, deitada, tan tersa como cando fai miles de anos deixárona gravada Foi refuxio de estraperlistas, camaradas e pastores atormentados en días de raios; en plenas faenas do eido cando as choivas paraban podían eles saír a tempo e regresar cas facendas alcanzando así as aldeias. Nun recuncho da touza, baixo unha leira sen sementado, tras unhas xestas estaba. Mirámonos ao redor e foi il quen botou as contas cos seus dedos sinalándoa. 
Non voltamos polo mesmo carreiro, costa arriba, cos amigos; continuamos por entre fentos inmensos a través. Sen dubidar escomezamos o noso descenso mergullando polo enredo de tempos antedioivanos. Rematamos o percorrido despreocupados por entre rocas furadas e estorcemos cara a outras bandas. Cando chegamos, eles xa estaban alí. [coma o dinosauro]
Saúdos, benvidos... 
Atravesamos pisando mantos de herbas que sostiñan os nosos pés, coma se voásemos baixos, rasos, quedos. Sensacional visió ca aínda memorizo sen contratempos.[d:D´]
[Con Moncho Reigada analizando el universo en una roca,  muy por encima de Laza. Cada noche estaba representada con poca variación y, seguramente, su autor/es/as fueron agregando una por cada una de las más representativas. También, entre otras, pudiera ser un lugar de culto a la fertilidad; pues los símbolos  femeninos abundan mucho. Hay muchos más y de diversa índole que entre todos despiertan nuestra imaginación a su naturaleza realista y sobre la curiosidad del ser humano, bastante más avanzado de lo que se cree,  hacia el firmamento y,seguramente, a expresar acontecimientos que tuvieran que ver con sus cosechas. Coincidencias y representaciones en bajo relieve donde el hombre contaba el tiempo, los hechos ocurridos, etc. comparándolo con algo y tomando como referencias "objetos" mucho más estables y longevos que ellos.d:D´]

Dire Straits: Brothers In Arms

23/12/12

Na soidade, nas esquilmas do tempo, nos cumios [En soledad con las montañas]


  Eu teño o meu propio macromundo, o meu singular microuniverso e dúrame tanto que non remátase nunca, é seudoeterno. Dispóñoo coma dáme a ganha e gobérnoo con man esquerda pra que non se decate a extremidade dereita, nin deus se queira. Constrúoo unhas veces coma cádrame e deambulo por il con total ceibedade e cortesá monarca; si alguén pasades a alfándega da súa raiana fronteira seredes benvido sen necesidades de portar credenciais, crenzas, dinheiro ou armas.  Si tedes unhas cordas pra un intre ben poderíamos soubir unhas paredes pra sentarnos outro intre nos seus cumios e observar aos *demáis...universos.
Iso.  d:D´

   Yo tengo mi propio macromundo, mi singular microuniverso y me dura tanto que no se me acaba nunca, es seudoeterno. Lo dispongo como me da la gana y lo gobierno con mano izquierda para que no se entere la extremidad derecha, ni dios si quiera. Lo construyo unas veces como me cuadra y deambulo por él con total libertad y cortesía monarca; si alguno pasáis la aduana de su rayana frontera seréis bienvenido sin necesidad de portar credenciales, creencias, dinero o armas.
Si tenéis unas cuerdas para rato bien podemos subir unas paredes para sentarnos otro rato en sus cimas y observar a los *demás...universos.
Eso.  d:D´

[*Las personas, los otros ]

19/12/12

Mariano Marcos de Abalo...[Se armó el belén]...recibida el 12/12/12









                                                Conocí
a Mariano Marcos de Abalo hace más de dos décadas y algún que otro lustro, durante un verano en la travesía nocturna que realizaba el barco de las Cíes durante algunas noches. Allí, él, era el señor de la fiesta, da Feira, da troula, del marisco y de su sencilla queimada como ninguna, sin tanto atropello de cosas, sin trapalladas varias. Simple.
Donde su CONXURO propio ha dado la vuelta al mundo sin quererlo, como la gira nocturna por la Ría de Vigo en aquel "fumanchú" que luego desapareció.
Le compré uno de sus libros de viñetas y, "CEN CHISTES EN GALEGO, nos perdimos la pista. Veinte años más tarde nos reencontraríamos paseando por el Calvario; nos saludamos y en un banco frente a la Plaza, charlamos tranquilamente durante unas horas. Desde entonces ritualizamos el reencuentro cada boedromion y, un poco más arriba de los Llorones,  siempre que podemos con unas charlas y buenos vinos del Condado o del Rosal, albariños de andar por casa; ribeiros de la leche; cervezas tostadas galaicas que con viandas marinas impedimos que estos suban deprisa. Este verano pasado lo celebramos, en compañía de nuestros amigos Berto y Caro; los cuatro en xuntanza devorando buen marisco de la Ría de Vigo, ríase usted de la buena cena que nos puso Pepe, el de Casa Calviño. Empanada de bacalao con pasas, bueyes atlánticos, almejas de Rande, pan centeno cercano, frescas navajas sin filo, etc muy rico. Todo.  Luego, en los postres, Mariano nos deleitó con un su arte pictórico, caricaturesco, en una fuente que pasó a ser legado de las paredes de este otro viejo amigo.
Así que ya sabéis, ese conxuro tan recitado y leído, además en varias lenguas, no es de la Edad Media, ni  de hace mil años antes o de los Celtas o anterior "dos Mouros", es de Mariano.[d:D´]

15/12/12

EDARDO CASTRO...["istoriador verinense"]


Rexiomontanos... Somos un grupo de amigos, nados nesta bisbarra ou vivindo nela, percorremos seus camiños polo val e as montañas, escoitamos das xentes lendas e tradicións, vemos mámoas, lagares rupestres, fontes, castros, verdes lameiros, bacelos que van cambiando seu colorido, verde, amarelo, vermello, ocre, as árbores, salgueiros choróns, freixos, carballos, castiñeiros, o amarelo das chorimas no seu tempo, morado das queirugas... Tanta beleza e tanta istoria. Queremos neste blog dar a coñecer esta terra que tanto nos gusta, compartir seus encantos, querémola nós que a queiran todos...

Rexiomontaneidade

Eduardo Castro


 A partires de agora iníciase esta andaina que nos levará por camiños históricos e lendarios, atravesando lugares de vivenzas únicas que se adentran até o máis profundo dos mitos e a memoria colectiva dun pobo, nunha íntima relación do Ser Humano co seu entorno e consigo mesmo, alegoría da espiritualidade aínda presente en contacto coa Mai Terra e coa veneración á Natureza. O lugar de partida évos aquí mesmo, dende esta aldea imaxinaria. A forma son letras e proxectos artellados a carón da lareira e entre as bravas fragas dos montes. Iremos entón xuntos na procura de inquedanzas, de colleitas de centeo, do grao do tempo pasado, de dignificación de xente afouta, labregos de seu, de dramas individuais e de vergoñas dos poderosos. Seremos acompañados nos carreiros por xente tan silente como a aguia o vento ou as estrelas, todos xuntos até onde o fado quiser.

Sexais benvidos


13/12/12

Cárcavas...[Hasta donde se puede llegar en busca de estrellas. Una escalada en trinchera a las 3 de la madrugada]...Esperando gemínidas, como antaño.

[Como iluminado  fui enviado al fondo de una encía de "rompeteelalma", en la comisura izquierda de sus fauces caminando
entre  piorreicos barrancos y sarros.]





[El "aiga".Estacionados apuntando al norte, a la Mayor, en el pantano]
Como los colmillos de un monstruo gigantesco que durmiendo con sus fauces abiertas a la noche traga estrellas y traga luz. A su garganta,  tragaluz de conglomerados y estrechísimos callejones, nos encaramamos Dani y yo. (Cerrada) La noche, cerrada, y el profundo encajonamiento en donde nos encontrábamos absorbía la luz de nuestros frontales.  Con el pesado material en las mochilas reposaba la humedad y el frío en los hombros añadiendo todavía más a la carga. Un termo con rico buen café por parte de Dani, a él le correspondió esta vez; unos bocadillos ligeros de embutidos sabrosos, lechugas y salsas, a mí.

Encaramos la noche con la intención aportada por el recuerdo de ellas en la oscuridad de mi memoria. Una pista arenosa nos condujo al plano de bifurcación donde tomamos la izquierda evidente para Dani; reguero ahora seco, sus sedimentos añadían pistas de un rastro torrencial, era  pues estaño hilillo de agua. No quisiéramos estar en instantes de lluvias viendo como un caudal rudo y tirano se precipita al encuentro del que es afluente ocasional.
Los meandros locos, voraces,  se parecen a las sociedades de codicia que transforman el paisaje de una década a otra.
Veinticuatro años son  muchos  para que unas arcillas, otras dislocadas tobas, margas y conglomeradas piedras de arenas semimovedizas mantengan el mismo aspecto; un lugar sin calma pero con sosiego el nuestro que poco a poco y, a medida que nos adentrábamos, fuimos, sin querer, escalando el más angosto de los callejones pendientes. Nichos y trincheras sin cuerdas y apoyados en la falta de luz nos dimos cuenta de la inclinación bárbara cuando llegamos a un cóncavo final, a un punto incomunicado salvo al espacio estrellado, que arqueando sus  labio de tierra nos rodeaba como una ceja despuntando la peluda  hierba por su borde extraplomado. Con unos piolets para hielo hubiéramos alcanzado la cima del cerro Guadarrama.
Retornando por el torrente de cantos rodados y desmoronadas tierras giramos a la izquierda desde el fondo. Algo más amplias las diferentes paredes nos proporcionaron un respiro para las lámparas que se consumían al color de las paredes de aquella capadocia roja. 
Las chimeneas de hadas, desde antaño aun en pie, a la cerrada noche proponían desviaciones imaginadas que como en procesión organizada hacían guardia a modo de esfinges contrariadas al preguntarse por nuestra presencia en la tierra de las cárcavas.
Tras horas de fotogramas recogimos nuestro nómada campamento, itinerante de diafragmas y aperturas varias; obturados los dedos por el húmedo frío la vuelta se tornaba cansada.
Una última subida a la antigua pista del canal nos descubrió una luna incipiente que a su modo cenicienta barrería el cielo desde el  sur de sus horas hasta bien entrada la mañana
 Una incursión tras más de veinticuatro años sin regresar a ellas es como reencontrar  a una vieja y gigantesca amiga que se quedó anclada a la tierra esperando nuestro regreso.
Gracias Dani Caxete, como siempre por tus conocimientos y compañía; es siempre un placer ser tu guía en montaña y espeleología; pues la próxima nos vamos al centro de ella, al útero "l-interno".[d:D´]

6/12/12

CONJUNCIÓN...[Mientras esto ocurría, Dani Caxete, trasnochaba perpetuándola en nuestra memoria]

[El tema de King Crimson es el que mejor se acomoda a la idea]

              Enhorabuena Dani, por ese nuevo APOD  [Ya tienes dos, ya eres bicampeón, como Alonso, supongo    ]

  De madrugada, en los días de barrido, los de céfiro y bóreas  aquí, todo se ve azotado por una sensación fresca, friolenta, claro. Esas circunstancias son las que animan e inspiran a ciertas personas a tomar sus bártulos y viajar contra esas corrientes subir a ciertos puertos para disparando sin matar conseguir dar vida en donde no habiéndola pongan, una vez más, los ojos de todos.
  Cerré la cámara de bolsillo mientras observaba ambos astros que me recordaban la conversación anterior con Dani Caxete de estos estupendos días hablando de una cercana salida a las estrellas.[d:D´]

  Na alborada, nos días de varrido, os de Céfiro e Bóreas eiquí, tudo vese azoutado por unha sensazón fresca, friorenta, craro. Isas circunstanzas son as que alentan e aconsellan a certas persoas a tomar as suás enseres e viaxar contra isas correntes rubir a certos portos pra disparando sen matar conseguir dar vida onde non habéndoa poñan, unha vez máis, os ollos de todos.
  Pechei a saca das vistas de peto mentres observaba ambos os astros que lembrábanme  as conversas  pasadas con Dani Caxete distes paspantes días falando dunha perta saída as estrelas.[d:D´]


5/12/12

DEJÉ DE VIVIR...[No lusco e fusco da vida, entre pedras laboradas da rúa Príncipe]

King Crimson: Starless 

Deixei a pedra quente
ficando pola xente.
Dábanme ao pasar esmola
coma se fora un paria.
Baixo unha choiva
poallándome os ósos
volveume asqueroso e tolo.
Logo andei un intre paseniño
como un aldeán migreiro
que por máis tempo fuxido
non encontro ao meu sentido
ao ser tratado coma un cadelo.[BdV]
Deica...logo amicus


[El uso de localismos es un propósito para evitar sus pérdidas.  Mediante ellos conocemos procedencias y comarcas, más o menos amplias] 



Aproximadamente:
[Dejé la piedra caliente
esperando por la gente.
Me daban al pasar limosna
como si fuera un paria.
Bajo una lluvia
empapándome los huesos
volviéndome sucio y loco.
Después anduve un instante despacito
como un aldeano emigrante
que por más tiempo huido
no encuentro mi sentido
a ser tratado como a un perro]

3/12/12

MUCÍLAGO IV...[Pleurotus ostreatus]...Tempus Fungit...

[Medidas:42x29´7.Propiedad de Eu&Eu. Grabados serie "En la Zona Mucilaginosa"]
[*Hace unos años quemaron parte de un bosque de chopos centenarios próximos a la M-501, el Arroyo de la Vega, pequeño afluente del 
Guadarrama que desciende contaminado de las urbanizaciones y pueblos cercanos entre los términos de Boadilla y  de 
Villaviciosa de Odón]



[Otra de Albertucho- Alegría-  le cae muy bien...¡maldito mensajero pirómano!]

Hay quien anda a por ramas secas
y se encuentra con las de ostras. 
Ostras, qué setas! como éstas
que teniendo yo un tocón enorme
vino, un día, un loco, un ido deforme
y arrasando con gasolina de una lata
quemó casi todo el *bosque.
Quedome una congoja y una rabia
que ni aun habiendo yo ido a Babia
podía olvidar hecho tan desagradable
pues pintaba yo con gusto lo que detrás
me daba el viejo álamo de su tronco
centenario que aun hoy lo miro y lloro.
Hay quien no se anda por las ramas
y todo les parece poco, que seguramente
para que nadie tanto disfrutase
como lo hizo aquel  pirómano demente ...[d:D´]



Era la escena que me faltaba para completar esta serie dedicada a algunas setas de "En la Zona mucilaginosa" , ahora que el otoño llega a su fin. Ayer, por La Pedriza, me encontré estas grandes rocas, qué no leñosas, con forma de ostra, como la familia de los pleurotos; a punto estuve de darle un repaso con la lengua y la navaja.
[Ayer descendiendo, con mi amigo Oscar  a trocha perdida por La Pedriza, me encontré con estas gigantescas de roca que no eran justamente leñosas. La naturaleza tiene tantos recursos plásticos que impresiona]

1/12/12

MUCÍLAGO III...[Boletus edulis]...Tempus Fungit...

[Medidas:42x29´7.Propiedad de Eu&Eu. Grabados serie "En la Zona Mucilaginosa"]



Hay quien se va a por setas y no se anda por las ramas
cuando se encuentran con éstas y ya se consideran 
auténticos expertos del subgrupo de cazadores
inconcretos que a pleno pulmón y a los cuatro vientos claman
que no sólo tienen suerte sino que la misma los acompaña.
Hay quien anda a por setas y no justamente éstas.
Yo me fui por las agallas y perdiendo el tiempo 
de lo que tú consideras me di un atracón en crudo de boletáceas
Como aquella mañana Pedricera, con mi amigo Carlos
de la Federación Madrileña, que habiendo encontrado
un "pinófilo" nos lo zampamos a medias, *a corte de navaja,
con sus sabores de nuez moscada, de almendra y avellana.
Hay quien anda a por setas y se va por las ramas
y, a nosotros, nos había tocado, qué suerte, un boleto
aunque no fuese gordo de diciembre. Era pedrea.[d:D´]

[* O "Al Filo de la Navaja", como aquellos escaladores y montañeros de la 2]

29/11/12

MUCÍLAGO II...[*Giromitra esculenta]...Tempus Fungit...

[Medidas:42x29´7.Bosquejo  a vuelapluma, propiedad de mi amigo Santiago Barrio]


[Este tema de este músico, le viene al pelo. Es estupendo]

Hay quien se anda por las ramas, como la canela.
Yo no andaba, justamente, a por esas setas.
Cuando pasas corriendo por la hojarasca
pierdes de vista seres importantes, 
luego vienes y me dices, como siempre, 
vi una rara formación elevada, enroscada, 
"verivuelta","reviravuelta", vericueta, de esas de las que hablas
tú a menudo cuando inventas mundos de fantasmas, 
de fantasías y que transgrediendo lo racional
se suman a las costumbres populares de tu aldea.
Hay quien anda a por setas y trae llena la cesta.
Yo rastreo entre el mucílago, en la zona muerta
y me enfrento a sapos y dominios de demonios
con los que nadie lucha por puro asco.
Toma, ya me fui a por canela,...en(tras) rama y, en polvo   [d:D´]


[*la giromitra, digan lo que digan(Raphael) es sumamente tóxica. Recuerdo de nuestras charlas hace ya dieciséis años, cuando comentábamos sobre tradiciones y tópicos costumbristas que se asientan, como las religiones, entre las gentes de muchos lugares y llegando a las ciudades se impone entre las diferentes clases económicas y sociales]

28/11/12

NO SOLPOR DA PENA, AS ADEGAS...[Estático el tiempo que siendo sastrería es hoy añadido o aposento]





Morren os viciños e as casas morren,               
de morriña, tamén.
Vanse os donos, as donas;
e as casas abandonas.
No luar das arzañas
xa non queda nada.
Vanse as "istorias"
e con elas apañan baleiras
coma se foran tixolas.
De acougo as castiñeiras
ficarán co solpor da pena.
As corredoiras que tanta
algarabía e agarimos deixara 
en antergas, hoxe as pecunia.
Ficarán co solpor da pena...[d:D´]

                                                                                                 

[No Vicus Spacorum podería dicirse que os viciños sonche dos 
espacos. Polo que foi e serán vicus amicus. Mentras no País dos 
Ríos sonche interanmicus.
Deica logo amicus...]                                                           








                   

26/11/12

MUCÍLAGO I...[Lepiotas]...Tempus fungit...

[Medidas: 42x29´7. Plumillas propiedad de Eu&Eu. Grabados serie: "En la Zona Mucilaginosa"]



Hay quien se va a por setas
Yo me fui por las ramas...bajas
Dentro, en y sobre el mucílago.
En zona muerta, en la mucilaginosa, 
allí donde nadie mira, nadie asoma,
me encuentro memorizando 
temporalmente, como declaraba
Gauguin que transgrediendo 
la norma se debe grabar en ella
lo que después expones.
Hay quien prefiere las ramas
Yo un pupitre como todo el mundo.[d:D´]


[*Antes de que acabe el otoño, o el otoño acabe con algún que otro actor mayor, iré poniendo unas cuantas plumillas, aguadas, grabados, etc.,  para recordarnos que no sólo de buscar setas se vive; a veces hay que recibir un buen chaparrón y salir al campo a esbozar un poco para contemplar la naturaleza y pintar en el estudio lo memorizado.
Breves saludos a todos
Deica logo amicus...d:D´]

25/11/12

DIACLASA I...[Moai pedricero en la via de escape, en el sendero]

[...y sin embargo se mueve...]
Desde aquella subida por entre ellos no dejamos de ver hacia donde miran, mirábamos ¿Nos hemos preguntado si es cierto que se mueven aunque no los veamos?De noche crujen, gimen,se retuercen y cada nuevo día contemplan con horror un nuevo y desmembrado trozo que pierden a una nueva estación. Llegará un momento en que dejen el instinto de equilibrio y se precipiten al suelo.
[Cuánto lo echo de menos, aquel día y aquella mirada, la pared y la ausencia de viento, ruído y senda]



Jethro Tull: Cold Wind To Valhalla

Dende aquela subida por entre eles non deixamos de ver cara a onde miran.  Preguntámonos se é certo que se moven aínda que non os vexamos? De noite cruxen, ximen, retórcesen e a cada novo día contempran con tumor un anaco novo do ribazo que perden a unha nova estación. Chegará un intre en que deixen o instinto de equilibrio e afocíñense ao chan. E ficarán nel, coma os que cheiran a morte do carroucho antergo, lembrando o pasado parvo dos que tolean cos anos, dos que na senetude viaxan ca súa ánima no coma se fose unha máquina do tempo. Caen charamiscas levemente, coma que non anda ven do cabelo, coma se foxe caspa do vento...E logo, qué son eu; e vos, onde vades...quo?


17/11/12

Neptuno perdido...[Epopeya de Ulises II ] _____________El funcionalismo clasicista.



Jethro Tull: Flying Dutchman

 Como una elevada corona de Neptuno, transcurrieron años, 1925-29, dentro de un período raro de esta ciudad, de toda, de todas, de más allá. Siendo filial de la estadounidense se produjo un cambio funcional, constructivo, incluso lingüístico al que se añadía una anchura de treinta y cinco metros más. Así,  Ignacio de Cárdenas Pastor, profundizando en los regionalismos empleó imponentemente  el barroco, neobarroco,  con el que justificarse para el tratamiento de su entrada; le daba un carácter fuerte, majestuoso, de acuerdo con el ámbito estatal de esa compañía.  Acero en su estructura y hormigones recubriendo, para proteger del fuego, los elementos metálicos.
Su biblioteca fue inaugurada por*Pío Baroja (a quien gustaba llevar boina) en mil novecientos treinta, en abril, el ocho; como si de un árbol de la ciencia se tratara con sus ramas, de ese tronco erudito, divulgativo.
Fue durante muchos años, hasta 1953, el más alto y   el  primero en el continente.
Un tiempo convulso y extraño, donde se fraguaron  monopolios estatales y privados creados y crecido en períodos anteriores. Luego, su expansión territorial los llevaría por ciudades, principalmente, de provincias fortaleciéndolas con sus cinturones  industriales. 
Las gentes, las que desconocen la historia, fueron tergiversándolo todo y otorgándolo a otro período más convulso, más largo; creyendo que en éste se había producido. Nada más lejos de la realidad pasada y  donde las cosas empezaron mucho más atrás en otros momentos de libertad; nos han querido contar otra historia diferente, la suya. 
Desde algunas de esas ciudades salieron embarcados, para América, tantos que hoy el resultado de su vuelta es cosmopolita.
Las comunicaciones nacen, se desarrollan, y llegan a superar a sus propios orígenes, a veces [d:D´]

*Hace 56 años que murió Baroja, en el 56. Enterrado en el cementerio civil de Madrid


[Mago, me pareció; Ramón, del  Camagüey]
















Iª parte

9/11/12

JÚPITER y LUNA...[Eclecticismo mundano]...mitología.


Con las lluvias persistentes están los cielos, sobre las ciudades, limpios; poco habitual y muy agradable, pero podría pasar más a menudo.




Bajo la  Luna, el Palacio de la Equitativa, en un solar triangular, fue el condicionante que José Grasés Riera manejó con éxito para enfatizar el monumentalismo que la propiedad pretendía. Un magnífico edificio que dialoga, no sólo, con la ciudad sino, también, con cada persona que pasa por su lado. De ecléctica arquitectura durante once años: 1882-1891
José Grasés Riera sería quien, más adelante, dejaría realizado entre 1902-1903 el Palacio de Longoria; dejando en éste ese particular sentido que supo tomar de su maestro Gaudí, siendo el más completo aquí, en tan genuino estilo.
Bajo Júpiter se encuentra el torreón del  edificio del Casino de Madrid, proyecto de Luis Esteve y  dirección de José López Sallaberry entre 1905 y 1910. Eclecticismo cosmopolita en su lujoso corredor porticado en primera altura que seduce a ser fotografiado muy a menudo.
Nos la indica uno, lo señala el otro.d:D´

Y evidentemente, reloj.
Sin comentarios.(2ª parte)
pincha arriba

14/10/12

SUCELLOS: Deus LAROUCO (Sucellus.Sucelo). O Barroso...De cuando tres amigos se juntaron con el anfitrión Lourenço Fontes [Desmadeixando noso mundo enzaramallado] 1ª Parte





Reflejos de unos días tras las sombras del pasado
Tras las puertas de un misterio, flanqueados por 
pétreas fitas lanceadas.

 Reigada, Eduardo Castro y yo adelantábamos la visita con nuestro amigo "el padre" Antonio Lourenço Fontes que ofreciéndonos su tiempo dedicamos horas a la búsqueda y el hallazgo de nuestros orígenes naturales. 
Perdidos por entre castaños, sierras y laderas desglosamos églogas en rocas llenas de "coviñas" para imaginar constelaciones más allá de Laza. Por la tarde, ya con Eduardo Castro Santamarina, fuimos de lagar en lagar buscando el buen vino prerromano que por esas tierras de quintas y pazos dejaron nuestros ancestros. Perdidos entre malezas, los perpiaños labrados, a ras de suelo mostraban todo su esplendor útil. Hombres y mujeres que vendimiaban con devoción sus bacelos de placer y comercio. Excedente necesario que competía con embriagados intermediarios sacerdotales entre frutos de la tierra y los dioses monteses.
Un joven biólogo, un dicharachero arqueólogo y un etnólogo recio
En la mesa unos solomillos y buen vino de la comarca, mientras Reigada entrevistaba a "o pai" António Fontes , yo filmaba la escena en la que ambos sumergidos entre palabras roían anécdotas y leyendas.
Una hora de testimonio con nuestro sociabilísimo etnólogo nos introdujo en una tarde de sorpresas y ritos. 
Dos altares de sacrificios, o peñas escritas, petroglifos y un dólmen fúnebre que oculto por la ladera fue durante muchos años refugio de pastores, contrabandistas y bandidos.
Descendimos a las pozas del río y entre gigantescas marmitas nos introdujimos por donde, en el invierno, desciende brava el agua y se lleva, con su rugido, la vida. Borbotones mansos ahora, monstruoso horror, después, con las lluvias. Unos gritos para conocer el eco de la zona se despidieron sobre una roca que a modo de popa encara hacia el este el arranque de posteriores religiones.
El día dio paso a otro, la mañana a la tarde y ya cayendo la noche, nos refugiamos en su biblioteca granítica leyendo libros petrolíticos y poesía lusogalaica. 
Chatos  de bendito vino de Oporto que con delicia suprema, sonrisas y amistosas palabras brindábamos por una larga plática hasta que agotamos las últimas luces "perdizeras".
El tiempo de regreso lo empleamos en unas nocturnas con la cámara de Moncho, donde un incendio borraba de un plumazo las estrellas celestes tras una nube de ignorancia gris.
Atacando el agua al fuego asomaba el resultante vapor
envolviendo las llamas que competían, acostado el sol, con 
el lunar fulgor.

Moncho Reigada, Edardo Castro e eu adiantabamos a vesita co noso amigo, o pai, António Lourenço Fontes que ofrecéndonos o seu tempo adicamos horas á procura e o achado das nosas orixes naturais.
Perdidos por entre castiñeiras, serras e ladeiras desglosamos églogas en rochas cheas de coviñas pra imaxiñar constelacións máis aló de Laza. Pola tarde, xa con Edardo Castro Santamarina, fomos de llagar en llagar atopando o bo viño prerrumano que por isas terras de quintas e pazos deixaron os nosos devanceiros. Agochados nas touzas inzadas, os perpiaños laborados, a niveis do chan mostraban tudo o seu esplendor útil. Homes e mulleres que vendimaban con fervor os seus bacelos de pracer e comerzo. Excedente necesario que competía con embebidos intermediarios sacerdotais entre froitos da terra e os deuses monteiros.
Na mesa uns solombos e bo viño da pazal bisbarra, mentres Reigada entrevistaba a "ou pai" António Fontes, eu filmaba a escena na que ámbolos mergullados entre parolas rillaban contos e lendas. Unha hora de testemuño co noso sociabel etnólogo introduciunos nunha tarde de sorpresas e ritos.
Duas aras de sacrifizos, ou penas riscadas ou insculpidas, petróglifos, e unha anta fúnebre que agochada pola ladeira foi durante moitos anos refuxio de pastores, estraperlistas e bandoleiros.
Descendemos ás pozas do río e entre xigantescas olas introducímonos por onde, no inverno, baixa brava a auga e leva, co seu ruxido, a vida. Borbotós mansos agora, monstroso horror, despois, cas choivas. Uns berros pra coñecer o eco da zona despedíronse sobre unha rocha que de xeitosa popa encaa cara ao leste o arrinque de posteriores relixións.
O día deu paso a outro, a mañá á tarde e xa caendo a noite, no lusco e fusco, refuxiámonos na súa biblioteca perpiaña lendo libros petrolíticos e poesía lusogalaica.
Chalanos de bendito viño de Porto que con ledicia suprema, sorrisos e amizosas parolas brindabamos por unha longa plática ata que esgotamos as derradeiras gabuzas "perdizeras".
O tempo de regreso empregámolo nunhas nocturnas coa saca das vistas de Moncho, onde un incendio borraba dunha plumada as estrelas celestes tras unha nube de iñoranza gris.[Beato Darzádegos]


Elevada diosa Laurana
durmiendo tumbada
con el respeto que tienen
temprano a poniente
desde donde se ven las aguas
cargadas con gotas de sediento
suelo que  no se amilana
del fértil enorme del que hablo
que con su maza
pretende golpear soterrado
para lanzar al aire su cana.

12/10/12

Cantarelo y Rouco


















                                                                                                                                                             
Reflejo de quien se paraba                   Reflexo de quen se paraba
eran Rouco y Cantarelo                       eran Rouco e Cantarelo
Reflejo de una sociedad entera           Reflexo dunha sociedade enteira
era la cantarela                                   era a cantarela
Reflejo recíproco era Rouco             Reflexo recíproco era Rouco
dicharachero                                     dicharachero
de un mundo entero                         dun mundo enteiro
Llovieran o se mojaran                    Chovesen ou se mollaran
en debates itinerantes,                    en debates itinerantes,
tanto Rouco como Cantarelo...      tanto Rouco como Cantarelo...

[Este plumilla única es propiedad, como muchas otras, de Róber Mediero]




Pink Floyd: The Grand Vizier ´s Garden Party

6/10/12

Silvia Olalde. [Exposición...NATURAREZAS VIVAS...]
















Hoy  voy a quebrantar la norma que tengo y lo hago con causa y propósito.
Hoy os presento a Silvia Olalde, dibujante,  pintora, compañera encantadora.
Hoy hablo de una persona buena, de sonrisa tierna de natural pincelada, de colores de madurez, de contraste y técnica.
Hoy me paro a ver su exposición que con invitación  alegre y amable compartimos.
Silvia refleja femineidad en sus violetas, rojizos lilas. Rebosa colorido de ultramar con sus mezclas florales más allá de cualquier concepto  típico. 
Unas tablas trabajadas en su totalidad, donde se funden marcos y lienzos, óleos y ceras; en los que vemos crecer plantas desde sus bordes que cautivan a espectadores que se acercan a la espera de aromas frutales en algunos detalles surrealistas, expresionistas o grisallas de tenues tonos que reverdecen a la luz de sus ojos.
Ayer me paré, entre comentarios, risas y alborotos a ver cada uno de sus cuadros mientras hablaba con su comisario, Ramón Margareto.
La obra  pues para los que la conocemos, Silvia Olalde, es siempre bella...d:D´

Hoxe vou a esgazar a regra que teño e fágoo con causa e propósito.
Hoxe apreséntovos a Silvia Olalde, debuxante, pintora, compañeira encantadora.
Hoxe falo dunha persoa boa, de sorriso tenro de natural pincelada, de cores de madurede, de contraste e técnica.
Hoxe párome a ver a súa exposición que con invitación llerga, festeira e amable compartimos.
Silvia reflexa feminidade nos seus violetas, avermellados lilas. Soborda colorido de ultramar coas súas mesturas florais máis aló de calquera concepto típico.
Unhas táboas traballadas na súa totalidade, onde fúndense marcos e lenzos, óleos e ceras.; nos que vemos crecer prantas dende os seus bordos que cativan a espectadores que se achegan á espera de cheiros froiteiros nalgúns detalles surrealistas, expresionistas ou grisallas de tenues tons que reverdecen á lus dos seus ollos.
Onte pareime, entre comentas, risos e alborozos a ver cada un dos seus cadros mentres falaba co seu comisionado, Moncho Margareto.
A obra pois pra os que a coñecemos, Silvia Olalde,  é sempre bela...d:D´
[En la galería Flora María.
3 al 30 de octubre de 2012
Metro Chueca]