DIACLASA I...[Moai pedricero en la via de escape, en el sendero]

[...y sin embargo se mueve...]

Desde aquella subida por entre ellos no dejamos de ver hacia donde miran, mirábamos ¿Nos hemos preguntado si es cierto que se mueven aunque no los veamos?De noche crujen, gimen,se retuercen y cada nuevo día contemplan con horror un nuevo y desmembrado trozo que pierden a una nueva estación. Llegará un momento en que dejen el instinto de equilibrio y se precipiten al suelo.
[Cuánto lo echo de menos, aquel día y aquella mirada, la pared y la ausencia de viento, ruído y senda]

Jethro Tull: Cold Wind To Valhalla

Dende aquela subida por entre eles non deixamos de ver cara a onde miran.  Preguntámonos se é certo que se moven aínda que non os vexamos? De noite cruxen, ximen, retórcesen e a cada novo día contempran con tumor un anaco novo do ribazo que perden a unha nova estación. Chegará un intre en que deixen o instinto de equilibrio e afocíñense ao chan. E ficarán nel, coma os que cheiran a morte do carroucho antergo, lembrando o pasado parvo dos que tolean cos anos, dos que na senetude viaxan ca súa ánima no coma se fose unha máquina do tempo. Caen charamiscas levemente, coma que non anda ven do cabelo, coma se foxe caspa do vento...E logo, qué son eu; e vos, onde vades...quo?