Hoy voy a quebrantar la norma que tengo y lo hago con causa y propósito.
Hoy os presento a Silvia Olalde, dibujante, pintora, compañera encantadora.
Hoy hablo de una persona buena, de sonrisa tierna de natural pincelada, de colores de madurez, de contraste y técnica.
Hoy me paro a ver su exposición que con invitación alegre y amable compartimos.
Silvia refleja femineidad en sus violetas, rojizos lilas. Rebosa colorido de ultramar con sus mezclas florales más allá de cualquier concepto típico.
Unas tablas trabajadas en su totalidad, donde se funden marcos y lienzos, óleos y ceras; en los que vemos crecer plantas desde sus bordes que cautivan a espectadores que se acercan a la espera de aromas frutales en algunos detalles surrealistas, expresionistas o grisallas de tenues tonos que reverdecen a la luz de sus ojos.
Ayer me paré, entre comentarios, risas y alborotos a ver cada uno de sus cuadros mientras hablaba con su comisario, Ramón Margareto.
La obra pues para los que la conocemos, Silvia Olalde, es siempre bella...d:D´
Hoxe vou a esgazar a regra que teño e fágoo con causa e propósito.
Hoxe apreséntovos a Silvia Olalde, debuxante, pintora, compañeira encantadora.
Hoxe falo dunha persoa boa, de sorriso tenro de natural pincelada, de cores de madurede, de contraste e técnica.
Hoxe párome a ver a súa exposición que con invitación llerga, festeira e amable compartimos.
Silvia reflexa feminidade nos seus violetas, avermellados lilas. Soborda colorido de ultramar coas súas mesturas florais máis aló de calquera concepto típico.
Unhas táboas traballadas na súa totalidade, onde fúndense marcos e lenzos, óleos e ceras.; nos que vemos crecer prantas dende os seus bordos que cativan a espectadores que se achegan á espera de cheiros froiteiros nalgúns detalles surrealistas, expresionistas ou grisallas de tenues tons que reverdecen á lus dos seus ollos.
Onte pareime, entre comentas, risos e alborozos a ver cada un dos seus cadros mentres falaba co seu comisionado, Moncho Margareto.
A obra pois pra os que a coñecemos, Silvia Olalde, é sempre bela...d:D´
Hoxe vou a esgazar a regra que teño e fágoo con causa e propósito.
Hoxe apreséntovos a Silvia Olalde, debuxante, pintora, compañeira encantadora.
Hoxe falo dunha persoa boa, de sorriso tenro de natural pincelada, de cores de madurede, de contraste e técnica.
Hoxe párome a ver a súa exposición que con invitación llerga, festeira e amable compartimos.
Silvia reflexa feminidade nos seus violetas, avermellados lilas. Soborda colorido de ultramar coas súas mesturas florais máis aló de calquera concepto típico.
Unhas táboas traballadas na súa totalidade, onde fúndense marcos e lenzos, óleos e ceras.; nos que vemos crecer prantas dende os seus bordos que cativan a espectadores que se achegan á espera de cheiros froiteiros nalgúns detalles surrealistas, expresionistas ou grisallas de tenues tons que reverdecen á lus dos seus ollos.
Onte pareime, entre comentas, risos e alborozos a ver cada un dos seus cadros mentres falaba co seu comisionado, Moncho Margareto.
A obra pois pra os que a coñecemos, Silvia Olalde, é sempre bela...d:D´
[En la galería Flora María.
3 al 30 de octubre de 2012
Metro Chueca]