22/12/14

MARIANO MARCOS ABALO





Andrés do barro: Pandeirada

Cada diciembre recibo, una vez más, una postal-viñeta original de mi amigo Mariano Marcos Abalo quien nos recuerda seguir celebrándolo cada año. De igual forma comparto ésta, pues hay vendimias que no tienen precio, y de ésas, ésta es la más genuina. Supongo que todo rito tiene  al otro lado catadores.

Gracias, cómo siempre, amigo Mariano d:]´

Un otoño perdido entre hojas camuflado y desvanecido [Contradicciones estacionales I ]





Philip Glass Metamorphosis
                                                         Solución: aquí

¿*Sabe alguien a qué  refiero?

Alegremente  empleando fuerza impulsiva exhalamos
de entre nuestros labios,
formando embudo el suave aliento
que despliega su paracaidista vida sin percatarnos
que así mismo se va anciana  la suya.
Como queriendo posar un beso, adelantamos la boca,
como pronunciando una suave brisa con ella,
despojamos de todo a éste y sosegadamente se desviste
poseyéndome de contradictorias sensaciones.
Vuelan buscando posarse lejanas y ciegamente
despedidas acumulan el peso de nuevas vidas luego,
entre nuestros dedos ruge sin dientes
ya despeinado agonizando maduro y mustio
                                     perdiendo con ello familiar atuendo y dejándome
                                     con la vista en el desembarco anárquico
                                     de cada uno de aquellos a los que empujé
                                     a conocer su interior a fuera.
                                     Del hogar expulsados a conveniencia;
                                     o yo lo hago o tan natural viento disemina
                                     sus clónicas hijuelas.
                                     Entre las manos o prendido al suelo desvanece
                                     como alfiler entretejido de hierbas y ramas.d:D´

                                     *Adivinanza
[Seguid pensando y fijaos bien en el texto poético, en su interior están las respuestas]
                                                              [Aquí en galaico]
Camachuelo común: Foto gentileza de Belén Menéndez Solar

Pensemos que na folla caída están as lembranzas dos seus xenes que xa deciduos ou caminho do vento transportan envolvidos moitos deses; sementes que farnan a mamoria e inúndana de matices e vivenzas. Colorido luminoso do ocre cadmio reloce coma ningún outro. A nosa mente ten un comportamento similar ou en cada linha da nosa faz acumúlanse Istorias que curten a pel renovada en cada tenue outono, en cada latente inverno desembocando no primeiro verán do ano seguinte. Razón que nos dá a chave desenvolta deses recordos, tan vivos como outrora; tempada pasada só.

Un feixe de apertas a milleiros...ainda que non tenha mil brazos d:)´
[Eiquí en castelán]
Pareja de camachuelos: Gentileza de Belén Menéndez Solar



Las fotografías de los pájaros -camachuelo común-  y de la luna sobre montañas  son propiedad de la bióloga Belén Menéndez Solar. Gracias por ellas 

20/12/14

Desde la Isla Bonita hacia otras galaxias [ Hora GTC ]



Philip Glass: The Hours

Tenerife a media tarde, dos horas después y misma hora en Lusitania; muelle de Los Cristianos.
Tres horas  navegando, más tarde.
La Palma a  medianoche, una hora antes; muelle de Santa Cruz.
Los Cancajos apartamentos, al sur y muy cerca de la arribada. 
Templado en la costa; unos pocos metros más arriba el clima es ya más frío. 
Toda la isla en esta época está completamente verde; hay setas, castañas, caquis, granadas, mangos, papayas, plátanos...

Grantecan, *hora GTC,  llegada en guagua por sinuosa carretera. Dos mil quinientos metros desde el  mar a la cumbre en una hora. Mientras, la guía del telescopio, esperaba; una ingeniero informático inglesa que, además, se dedicaba a escribir cuentos y novelas ambientadas en La Palma y en el astrofísico.

Realizado el descenso por espectacular senda de profundos precipicios, las paredes de la caldera de Taburiente. Mil metros más abajo esperaba la guagua en una pista para el traslado al pajero de Mundo, la bodega de un palmero en la que había un sabroso potaje de trigo y vino de su cosecha.

En sucesivos días caminando y atrochando por volcanes y bosques de laurisilvas, de castaños y, como en Galaecia, por supuesto, siempre para acabar celebrándolo en la bodega de algún palmero que esperaba con el cochino a la brasa o el rabil a la plancha. Todo regado con el buen vino y amenizado con las guitarras, el cuatro y el acordeón, los cantadores y los versadores. d:D´


*Juego de palabras donde el adverbio temporal toma dos significados: 
Hora es esto, telescopio; hora lo otro, tiempo transcurrido. Tiempo exacto, pues la hora la  marcaba el telescopio, no el visitante.

2/12/14

Unha unlla na Baroncelle

*Días de viaxes, sen descanso e aínda que outros durmen, nós traballabamos.



Marble Sounds - The Time To Sleep

O tecido que compón os nosos desexos está feito de amendos que pouco tenhen que ver cos fíos sobro os que movémonos. Unha saba de posibilidades cérnese ao redor noso e as lembranzas vélanse tras cortinas de aparenza. Pano descorrido do noso pasado don que afroran os soterros…mioleiros.
E velahí o tes, e velo acolá vai
Cando sintas ese frío ou esa inquietude arróupache cunha cobixa de posibilidades e comparte a suavidade con que pódenos alouminhar. Só nos manterá espertos os élitros dalgúns insectos que na nosa toba áchanse.
Cada circunstanza que arrodéanos pertence ao mesmo conxunto do que promanamos e como consecuenza da nosa orixe que en cada nova puntada parécese a anterior aínda que a nosa percepción fáganos sentir que somos cada día dispares.
Natureza educativa que defínenos pra sempre impedindo facernos desomellantes, razón pola cal aqueles que nos viron medrar reconhecerannos eternamente ou viceversa.d:D´

No vidro do haiga reflíctnase Cástor e Pólux (Cachola dos Xemelgos) e Xúpiter o que máis tremelucía 
O chegar a Carpetania enviéille a Dani a daguerre e fíxome o croquis do ceo nese intre.

É de agradecer, Dani...

*Entrada que debería haber salido el 18/8/14

19/11/14

En esas noches toledanas I



                   [aquí en lengua castellana]
Bloque: Alquimista soy

http://www.viotti.com/kepler-s...
Así hei de sentirme, coma cullareto. :))´
Nese encalco multicolor onde tantas críanse...E croan despois coma as ras?
Sigo pensando que entre tantos haberá sons aínda que non se perciban; croques, golpes, rachados, entrecruzados, freadas e aceleramentos dos astros algún sairá...Entón coma fan tanto po?
Coma chirlados de neumáticos ao achegándose  entre si, ou á boca dun buraco negro...Bradido estelar que a luz tan dislumbrante, logo a piques seguinte pártese, dóbrase tragada gorxaladamente. E se é devolta ao seu través?
Que bo que non o percibamos, polo menos quédanos un luar lonxo das cidades sen ruídos.


Podemos ir en *peixe :]´

Ra ó pairo do meu dedo. Metáfora doutro universo das charqueiras,
onde croan bufidos polas noites dende as queiroas


[*estúpida=parva, fata ou chuspida alén, ou non]
[* Ou: Podemos ir a por peixes, que tamén é un xeito de ir en paz. A realidade supera a ficción...Sonche cousas da literalidad...]

5/11/14

Durante as noites galaicas xa clarexando, nas amanceiras perto das Penas Livres.......................................................Conxunción pedriceira

(1) Montañas del macizo galaico donde pastoreábamos durante los veranos sin clases :))´
Rock

Do meu amigo  de xuventude do Calvario
Xosé Lois Portela
(2) Madrugada en el Ventanillo de La Pedriza. 5sep14
...Nas alboradas galaicas, ou ben naqueloutras de luso pastureo, cando aínda eramos rapaces saíamos cas ovellas e cabuxas cara aos sitios de verán nas ribeiras craras dos ríos. Coas mañás frescas de agosto abríanse cortes e curros empuxadas polos cans. Queixo, pan, xamón e tinto pra o caminho e de Garcilaso un libro pra o lecer matutino. Ao crepúsculo zoupeiro do resío sen máis indicadores que os luceiros do ceo ao horizonte nacente. Daquela o sol asomaba cando xa á súa amencida atopándose tudo o fatado pacendo xunto ás vacas.
Que tempos aqueles de aldeias e tominho, romeu, cantroxo e cóbregas a fartura . Saltos de canle e quenlla pra abrirlle a auga ao muinho que constante movía o rodicio. Asixa, engrasado este soltabamos o freo a auga que descendendo con pulo da fonda cisterna ruxía nas aspas zarrapicando o inferno. Pousadamente o gran seixo durmente púnhase a virar coma unha galaxia que saúda chapicando cos seus brazos ás pedras e paredes. Acompanaba este son rudo, xordo e con algún chirrío musical durante un par de horas espantoxando a todo bicho vivente e enmascarado polo vento sumaban orquesta de diatónico fluír da auga que barruntado marcaba compás sen rumbo...

O transcurso da tarde, pasado o xantar do mediodía, era sesteado bandullo arriba observando voos e durmindo; consecoencias da xantada e do vinho.
Recollidos os avenhos e pechando círculos con aqueles mastins tan benvidos que ocupándose de facendas arduas dirixían ao gando en conxunto mentres o sol descansaba da calor producida e chegando esquilmo acima, cando as costas deixaban pendentes pra outro día, polo horizón final, con mirada atlántica, aparecía, aínda que temesinho ao principio, frenxer ao poñente o pastor luceiro; craro indicador de recoximento nas cortinhas... e nós á taberna.
Entre brincadeiras, ceas, unhos copos de augardente, e socráticos discursos de Camus ou de botánica disertábanse vivaces as mellores voces sobre cantigas de Códax, Menduinho, Garcilaso, Fierro, Darío, Ximénez ou Mistral que cal vento aturulaba tralas fiestras...
Mañá vendaval.
E nós a frotarnos as mans, non habería saída... :))´   



(1) Montañas do macizo galaico onde pastoreábamos durante os veráns sen clases 
(2) Durante a noite do venres subín a La Pedriza, a uns dous mil metros de altitude, , ao sector onírico das Torres e corredor de Termes, dende onde estiven fotografando durante toda a madrugada cando saíron, por entre esas rochas, os tres astros protagonistas desa semán finada en conxunción Venus, Xúpiter e Selene.



En las madrugadas galaicas, o bien en aquellas otras de luso pastoreo, cuando aún éramos chavales salíamos con ovejas y cabras hacia los sitios de verano en la riberas claras de los ríos. Con las mañanas frescas de agosto se abrían establos y rediles empujadas por los perros. Queso, pan, jamón y tinto para el camino y de Garcilaso un libro para los descansos matutinos. Al crepúsculo lento del rocío sin más indicadores que los luceros del cielo al horizonte naciente. Luego el sol despuntaba cuando ya a su amanecida encontrándose todo el rebaño pastando junto a las vacas.
Qué tiempo aquellos de aldeas y tomillo, romero, lavanda y culebras a porrillo. Saltos de canal y acequia para abrirle el agua al molino que constante movía el rodezno. Así, así engrasado éste soltábamos el freno al agua que descendiendo con impulso de la honda cisterna rugía en las aspas salpicando el cárcavo. Lentamente el gran cuarzo durmiente se ponía a girar como una galaxia que saluda salpicando con sus brazos a las piedras y paredes. Acompañaba este sonido rudo, sordo y con algún chirrido musical durante un par de horas espantando a todo bicho viviente y enmascarado por el viento sumaban orquesta de diatónico fluir del agua que barruntado marcaba compás sin rumbo...

El transcurso de la tarde, pasado el almuerzo del mediodía, era sesteado panza arriba observando vuelos y durmiendo; consecuencias de la pitanza y del vino.
Recogidos los bártulos y cerrando círculos con aquellos mastines tan bienvenidos que ocupándose de labores arduas dirigían al ganado en conjunto mientras el sol descansaba del calor producido y llegando monte arriba, cuando las cuestas dejaban pendientes para otro día, por el horizonte final, con mirada atlántica, aparecía, aunque tímido al principio, deslumbrante al poniente el pastor lucero; claro indicador de recogimiento en los establos...y nosotros a la taberna.
Entre bromas, cenas, unas copas de aguardiente, y socráticos discursos de Camus o de botánica se disertaban vivaces las mejores voces sobre poemas de Códax, Menduinho, Garcilaso, Fierro, Darío, Jiménez o Mistral que cual viento ululaba tras las ventanas...
Mañana vendaval.
Y nosotros a frotarnos las manos, no habría salida... :))´



(1) Montañas del macizo galaico donde pastoreábamos durante los veranos sin clases :))´
(2) Durante la noche del viernes 5 de septiembre subí a La Pedriza, a unos dos mil metros de altitud, al sector onírico de Las Torres y corredor de Termes, desde donde estuve fotografiando toda la madrugada cuando salieron, por entre esas rocas, los tres astros protagonistas de esa semana pasada en conjunción. Venus, Júpiter y Selene


Alborada galaica...

Esta entrada se me olvidó en el blo vagando entre rastros de melancolía, a buena hora la extraigo y la destripo. Nunca es tarde si coinciden, al menos, los días y los claros. 
Hay buenas noches serranas pero lo quehaceres mandan y para lo lúdico ya habrá más tiempo. 
Sobre las sierras ya hay nieves, también nieblas y espesas; el temporal pronto llegará y el viento del Guadarrama, al que llaman Gallego, enfriando se empeña en avenidas, calles y plazas. Es  momento de abrigarse.
Pues eso...
Breves saludos a todos y que ya os responderé con calma. No me olvido de naide

9/10/14

Ocurrió en Alcorcón: Protocolo y circo [Los interesados títeres gobernantes siempre rezan a la esperanza que los prevea de pingües beneficios, aunque para ello se arriesgue la población]



Jethro Tull: My God


(Los tienen)...   EclipsA2 como la luna se debían sentir por falta de arropo aquellos *atlantes que antes o después sentirían descender la temperatura tanto como los escalofríos que su ignorancia les proporcionaban sus castas políticosacerdotales envolviendo todo en un halo de incertidumbre y arrepentimiento...

Les aterrorizaban los sueños de Selena pues creían que sólo ellos tenían ese derecho...

Tiene un vacío provocado por el desconsuelo que le oxida las articulaciones impidiendo articular palabras de tranquilidad que los pudieran salvar de esa situación de congoja límbica en la que se encuentran mirando a esas estrellas...que no (me) dicen nada por mucho parpadeo atmosférico.d:D´



Conhece o reo dúas posibilidades:
Corredoiro ou indulto.
Entre medias unha boa cea, ata vacacións ou algunha viaxe.
Outras persoas son reas de gobernos que, dende o comezo,
trouxeron veleno sen consentimento do pobo.
Só por escuros e supersticiosos intereses
hipotecan as vidas de moita xente.
Non hai alternativas, nin opíparas, nin evasións.
O desacougo de saber o fin tan preto produce suor e bágoas.
Un gobernante que obriga, grava e engana ao pobo
é reo de urnia, de canón e debería selo de liorta e querela vital.
Pra que conhecese a anguria que deben sentir as persoas 

ás que sentenciou polas súas incurias

20/8/14

Conjunción Venus-Júpiter [Desde un espacio urbano a otro mucho mayor]

Venus y Júpiter: Posición miércoles 20.




Jetro Tull: No lullaby



Martes 19: Venus Mariblanca
Júpiter y Venus sobre el edificio del centro
La ciudad de inusual tranquilidad en este mes de agosto, como hacía años, se mueve sosegadamente; ajena e inmutable a tantos amaneceres que acontecen.
Fotografío determinados grupos que deambulan soporíferos sueños narcotizantes por esquinas y jardineras que rodean fuentes y bancos. La luz de Zeus que desde su lejano Olimpo baña a una pareja en mutuo apoyo carece del brillo de su compañera Afrodita que los invade.
Otra venus, mucho más mundana, La Mariblanca, materializa su elevada figura sobre cilindro de piedra mirando al reloj que nunca fue de sol.






Venus y Júpiter: Miércoles 20
Contemplo el silencio de la plaza y admiro el recuerdo posible que nuestros antepasados solían comentar. Pendientes, unos; ufanos otros en tareas de reparto, limpieza, barrido y cuidado de calles recién iniciado el día, mientras dormitan mendigos en soportales acurrucados. Alumbrado por la dualidad de ambos astros paso las manos por la roca madre que parió a esta popular venus de estético y esbelto pedestal.
Me voy caminando...d:D´
Venus y Júpiter sobre edificio: Martes 19.

El Crepúsculo de los Dioses...[*]

Miércoles 20, crepúsculo de la mañana.


[*Venus y Júpiter]

14/8/14

PEÑA TREVINCA [*De Porto a Vilanova por Trevinca]




Jetro Tull: Cold Wind To Valhalla

Un pañuelo blanco de algodón egipcio y una boina negra de paño español. Así cubrían sus cabezas Eu y Deícar.
Desde Porto, atravesaron ríos y arroyos, puentes de piedra y madera, bosques de acebos y robles, praderas con gencianas y violetas, granitos, pizarras y turbas. En altura, pastaban enormes vacas canelas o blancas acompañadas de algún buey. Más arriba, un buitre se buscaba la vida.
Eu y Deícar avanzaban, contemplaban y fotografiaban. No sé lo que pensaban, pero creo que la Naturaleza los invadía de tal manera que no cabría más pensamiento que el sentimiento que producía el camino.
Subían picos, pasaban collados y descendían a los valles. Y en la cima de Peña Trevinca, deciden continuar por un impresionante camino colgado sobre una larga y estrechísima cresta, una fina y ondulada diadema con engarces de esquistos y cuarcitas.
A ambos lados del camino, con caídas pronunciadas, aparecía un glaciarismo de libro, real e incomparable. Resplandecían los neveros con el sol de media tarde. A lo lejos, el monte Maluro los esperaba, los animaba. Desde el Maluro, una pista, a modo de un collar de varias vueltas, recorría las laderas hasta Vilanova. Y ya en Vilanova, en el albergue O Trisquel, Eu y Deícar cenaron acompañados de viejos montañeros. Alrededor de la mesa, hablaron de ciencia y creencia, de técnica y arte, comieron, bebieron y rieron. Mañana, otro día diferente empezaría para todos ellos.Euphorbia


Un pano branco de cotón egipcio e unha pucha preta de pano hispano. Así tapaban as súas cacholas Eu e Deícar.
Dende Porto, atravesaron enxurros e ríos, pontes de pedra e madeira, touzas de xardóns ou acivros e carballos, cerquinhos e rubras, lameiros con xanzás e violas, grandioritas, lastras, turbas e máis turbas. Na outura, pacían inxentes vacas canelas ou brancas na compana dalgún boi. Máis enriba, un abutre precurabase a vida.
Eu  e  Deícar  avanzaban,  contempraban  e   fotografaban.  Tal   que  sei    eu,   qu´asi qu´andando, inda penso ca Natureza invadíaos de tal xeito que non cabía máis pensamento co sentimento que redituaba o caminho.
Sobían picoutos, atravesaban planaltos e debalaban aos vales. E no cume da Pena Trevinca, resolven proseguer por un impresionante carroucho *pendurado encol dunha longa e estreitisma crista, un fío e flexuoso diadema con engastallos de esquistos, anfíbols e cuarcitas. Ámbalas marxes do carroucho, con declives pronunciados, aparcía un glaciarismo de libro, real e incomparábel. Rutilaban os neveiros co sol da mediada tarde. De lonxe, o monte Maluro agardábaos, afoutábaos. Dende o Maluro, unha pista, a modo dun colar revirado, percorría as ladeiras ata Vilanova. E xa nela, no albergue O Trisquel, Eu e Deícar cearon acompanhados de vellos montanheiros. Ao redor da mesa, falaron de cencea e crenza, de técnica e arte, comeran, beberan e riran. Mañá, outro día desomellante empezaba pra tódolos.d:D´


Mesa para opípara cena de grandes viejos amigos y Montañeiros; donde alguna/os saben que cuentan con lejanas expediciones.

*O emprego dalgunhas parolas é coma sempre subxectivo e lírico
*Porto es un ayuntamiento de Zamora
*Vilanova de Trevinca es una aldea Galaica

9/8/14

Luna: Falacias universales bajo la troposfera [El labio leporino I ]


.......


En el (mi) prólogo titulado El labio leporino tenía (estaba) su enjundia. Y es que ahora con tanta cotorra argentina el cotilleo en los parques ha hecho soportable el zureo de las palomas...

Prefacio:
Donde la justicia es ciega o lleva vendaje, el tuerto de la ignorancia es el rey y va tan deprisa como aquel Astray.
Halla pues salud que la cordialidad se alcanza mediante la conducta y sea tan universal como la hospitalidad, simétrica y transitiva norma que conduce a la libertad. Es el canon a seguir.

Últimamente abundan las noticias trágicas sobre aviones.
¿Y luego dicen que es el más seguro de los transportes?
He viajado mucho en ellos y más de joven, pero actualmente los considero tan aburridos que prefiero los viajes continentales a bordo de un cómodo Haiga. Monopolizan el tiempo, los lugares y, en algunos, hay una sensaciones de atrapamiento, de vacío...Sujeto. Sin predicado.

Me contaban algunos entre sorna o por creencias, sí los de la  feciega, que todo estaba escrito y que cada uno tenía su propio destino, día y hora. Uno que es de socarrón venturoso recordaba lo de aquella vieja que era tranquilizada al despegar por su acompañante de la misma manera y sacándole yerro al asunto la miraba con la ternura de quien tiene experiencia en los puentes aéreos...La anciana fijando su mirada, sabia como la sangre arbustiva,  le replicaba que ojalá no fuera ése el día del piloto...(y del copiloto, del ingeniero de vuelo, del sobrecargo, etc.)
Mejor callo...por no caer, incluido el aparato y su sonotone

Epílogo:
Pena de no haber sido triinvidente, hubiera levitado alcanzando la gloria y ya siendo fruto maduro caer a pocos...Nos cuentan cada cosa.
La dependencia aeronáutica resta posibles horizontes rodados y condiciona los límites...Horarios d:D´




Con cada nueva prueba y poniendo en uso lo aprendido de un (mi) gran maestro, se materializan lo que la cámara congela. Aunque con pocos medios todo se consigue. Motivado por su recuerdo y conocimientos se explora teorizando cuantas posibilidades puedo...De momento.
Realizaré esta noche un paréntesis y hallándome sentado en butaca de cine exploraré el espacio que distrae y ofrece una gran pantalla. Durante más de dos horas me dejaré llevar de imágenes y diálogos que, aunque a veces absurdos, evaden y relajan. Luego, tal vez reforzado, realizar imaginativas tintas de las que observar otros lugares, mundos o profundos campos.

8/8/14

El papel de la luna. [Selva y urbe: Dos tipos y sus antenas]





The Animals: We gotta get out of this place

El papel y la Luna
Noutra cousa ando algo bago, divagando por universos de lecer, de quietude e acougo mentres repónhome da enerxía gastada este tempo de estudo atrás e habendo ficado neuronas e outros pincels vivo coma pasa o día a día contemplando pouco. De peixe en cando vexo o horizón que xa comeza a quentar...
Fai falla trelo ou é suficinte coas nosas mans e rubidas?d:D´








El papel de la Luna en el ecosistema selvático

Tipo de antena típica y Luna

En otra cosa ando algo vago, divagando por universos de descanso, de calma y sosiego mientras me repongo de la energía gastada este tiempo de estudio atrás y habiendo parado neuronas y otros pinceles vivo como pasa el día a día contemplando poco. De pez en cuando veo el horizonte que ya comienza a calentar...
¿Hace falta cuerda o es suficiente con nuestras manos y trepadas? d:D´


15/7/14

Valentina... [Empatías y adherencias]



















Joe Cocker: Con un poco de ayuda de Mis Amigos

Berros Pedriceiros I :  
[Eiquí en castelán]


Dende e por enriba, ao limes da rocha mostrábase avegosa e cunha sensazón de paz que daba gosto.

Derixindo os pasos de legos e estranhas que atendían as súas instrucións con ilusión de facer cume no Yelmo.
Esta fausta e miúda, dotada dun cálido timbre de voz, contábanos canta era o devezo por isa arelada rocha, fóra da acostumada subida...na súa vida. Coma se dunha rapaza tratásese, ela que xa andou o seu, daba razoables e tenras voces de azo coa delicadeza que calquera entendido en materia fixese cos seus alumnos. As mozas que a beira da diaclasa achegáronse temían perder a paisaxe e horizón que hai metros máis enriba. Incluso o vento maino que sen ser recho hoxe era como de gris marinha, aínda que sen auga.
Nin curta nin fastía voltaba coa súa miudede, contra tuda ortodoxia, nos adentros da grande fenda que , produto de, penso eu, súpeta soltura e seguridade dáballe, agora, a súa madureza sumada a esa arela férrea de quen caminha antepondo a tudo un sorriso.
Tiven a fertuna, sendo o menor, de escomezar o arranque no diedro, na físgoa bavaresa do bloque descedido e lembrándome deles ir soltando corda pro intre, por longo treito falando comigo mesmo. Subidos xa, xuntos e sen separarnos, tomou il o seguinte paso e arrodeando pola dereita o bloque que tanto amola apertou dentes e colocando mans e dedos apurou o segundo tramo. Pasaron decontado, sen capelexar inda... Bohome tamén. 

Ínterim, suponho por peso ou motivo impreciso, precisei dese cabo branco pra non deixarme o corpo estragado....[na rocha namorado.]
Ao terceiro chegou axinha e despois de tres intentos tinha tan desacostumados os músculos que, os meus - como xa dixen- máis lixeiros e afoutos, sen esas cambras polo cansazo lanceime a unha parolada entre os meus rozamentos, a rocha e voces onde lle fun dando tento ata chegar á súa outra face maldita.
Tirei de fío. Subimos tudos, outra vez detrás; é condición de ser o menor, eles non.
Boureando acima:
O contacto das olas ou cazolas, eses pans duros que polo frío ou o sol énchense e completan erosións amosando adherencias sólidas, dá luar a unha tarefa chea de espontáneos e emotivos apreixos. Sentimentos que pardurarán na mamoria ao pisar o vértice xeodésico e sorrir vendo o horizonte das Torres máis enrriba, das torres de Madrí máis enbaixo.d:D´


The Beatles: Let It Be